تهیه و ارزیابی پپتیدهای نافذ سلولی به عنوان نانو حامل ها جهت بهبود نفوذ سلولی متوتروکسات
Abstract
پیش زمینه- نانوذرات پپتیدی خود مونتاژ شونده (SAPNs) جهت دارورسانی و انتقال دیگر ماکرومولکولها به داخل سلول های زنده استفاده می شود. در این تحقیق ما چهار توالی پپتیدی جدید حاوی اسید آمینه آرژنین و تریپتوفان را از منظر کارآیی نفوذ به داخل غشا سلولی و انتقال داروی متوتورکسات به عنوان حامل بررسی کردیم.
هدف- هدف از این مطالعه طراحی و سنتز نانو ذرات پپتیدی جدید جهت انتقال داروی ضد سرطان متوتروکسات به سلولهای سرطانی پستان رده MCF-7 و بررسی مقدار سمیت آنها برروی این رده سلولی می¬باشد.
روش ها- برای سنتز (SAPNs) از روش فاز جامد (Solid phase) و با اسید آمینه های حفاظت شده بوسیله FMOC استفاده شد.
جهت بررسی اثر سمیت نانوذرات پپتیدی و همچنین اثر بخشی داروی متصل شده به نانوذره پپتیدی از روش ارزیابی MTT استفاده گردید. جهت بررسی نفوذ سلولی در این مطالعه از ماده فلورسنس FITC استفاده شد و بوسیله میکروسکوپ فلورسنس و فلوسایتومتری از منظر کمی و کیفی مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی اندازه و مورفولوژی نانوساختارها بوسیله میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) انجام گرفت.
نتایج- نانوذرات ایجاد شده بوسیله توالی های R2W4R2 و R3W4R3 نسبت به توالیهای W2R4W2 وW3R4W3 در غلظت 15 میکرومولار با توجه به داده¬های فلوسایتومتری و میکروسکوپ فلورسنس نفوذ بیشتری را نشان دادند. همچنین نفوذ نانوذرات با توالی W2R4W2 نفوذ 10 برابری را نسبت به نانوذرات پپتیدی W3R4W3 از خود نشان میداد. توالیهای فوق چنانچه بوسیله توالی حد واسط پپتیدی E12 به یکدیگر متصل شوند (ایجاد پل نمکی) به غیر از توالی W3R4W3 همگی با کاهش نفوذ به داخل سلول های سرطانی مواجه می¬شوند.
نتیجه گیری- داده¬های ما افزایش نفوذ¬پذیری را در برخی از توالیها و براساس افزایش مقدار غلظت را نشان داد. براین اساس نحوه قرار گیری، نوع و تعداد اسید آمینه¬ها در هر توالی بر روی نفوذ به داخل سلولهای سرطانی MCF-7 تاثیرات مشخص و قابل قیاسی را از خود نشان داده¬اند. اتصال داروی متوتروکسات به نانوذرات پپتیدی طراحی شده نتایج مشابهی را در شرایط in vitro از جهت افزایش اثرات سمی دارو ازخود بروز ندادند، به این صورت که اثر دارو به تنهایی از اثرات سمی داروی متصل به نانوذرات پپتیدی بیشتر می¬باشد. احتمالاً این اثرات با شرایط in vivo متفاوت خواهد بود زیرا در شرایط in vitro پدیده نفوذ و ماندگاری افزایش یافته (EPR) وجود ندارد، همچنین در شرایط in vitro دارو به طور مداوم در مجاورت سلول قرار داشته و بوسیله مکانیسم های دفعی بدن تحت تاثیر قرار نمی¬گیرند.