تاثیر پروتکل ریلاکتیشن (برقراری دوباره شیردهی) بر وضعیت شیردهی مادران شیرخواران نارس زیر 2 ماه در مرکز آموزشی درمانی الزهرا (س) تبریز

Abstract

چکیده: مقدمه: سازمان بهداشت جهانی مادران سراسر جهان را به شیردهی انحصاری برای 6 ماه اول و پس از آن به تداوم شیردهی همراه با غذاهای تکمیلی تا دو سالگی و یا بیشتر برای رشد، تکامل و سلامتی مطلوب شیرخوار توصیه می کند. در شیرخواران نارس که‌ به دلیل بستری شدن در بخش مراقبت ویژه مدنی از تغذیه با شیر مادر محروم شده‌اند. برقراری دوباره تغذیه شیرخوار با شیر مادر (ریلاکتیشن) ضروری به نظر می رسد. اگر چه، پرستاران بخش های ویژه نوزادان کم بیش مادران را در مرد تغذیه شیرخوار با شیر مادر و ریلاکتیشن آموزش می دهند، ولی حمایت ها به صورت منسجم و مستمر وجود نداشته یا بدون ارزیابی می باشند. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی میزان موفقیت پروتکل ریلاکتیشن در مقایسه با آموزش های روتین می باشد. روش کار: یک کارآزمائی بالینی یک سو کور بر روی 60 زوج مادر شیر خوار نارس زیر 2 ماه بستری در بخش ویژه نوزادان بیمارستان الزهرا تبریز انجام گرفت. سی زوج مادر- شیرخوار در گروه کنترل، آموزش های روتین بخش برای ریلاکتیشن توسط کادر پرستاری را دریافت کردند. در گروه مداخله نیز 30 زوج مادر- شیرخوار انتخاب و علاوه بر آموزش های روتین فوق الذکر، پروتکل ریلاکتیشن را توسط پژوهشگر دریافت کردند. هر دو گروه به مدت 14 روز پیگیری شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار دفعات تغذیه با شیر مادر در روز اول، در گروه کنترل 2/43+-1/30)) و در گروه مداخله2/63+-1/44)) نوبت در روز بود .(P=0/57) بعد از اتمام دوره پیگیری میانگین و انحراف معیار دفعات معیار تغذیه با شیر مادر در گروه کنترل به 3/60+-1/86)) و در گروه مداخله به 9/24+-1/78)) نوبت در روز افزایش یافته بود .(P<0/001) نتیجه گیری: استفاده از پروتکل ریلاکتیشن باعث افزایش حجم و دفعات تغذیه با شیر مادر در شیرخواران نارس شد.دریافت حمایت کافی از طرف پرستاران نقش مهمی در تشویق مادران جهت برقراری دوباره شیر مادر دارد. لذا، حضور یک پرستار ماهر در بخش مراقبت ویژه نوزادان برای ارائه حمایت، آموزش های منظم و پیگیری مرتب روزانه ضروری به نظر می رسد.