درک مدرسان از نقش خود و موسسه در اجتماعی شدن حرفه ای دانشجویان پرستاری،1387
چکیده
چکیده: مقدمه: اجتماعی شدن حرفه ای فرایندی است که از طریق آن افراد، دانش اختصاصی، مهارت ها، نگرش ها، ارزش ها، هنجارها، همچنین علایق مورد نیاز خود را برای ایفای نقش های حرفه ای، به طور قابل قبولی کسب و در خود درونی می سازند. عوامل بسیاری چون محیط های آموزشی، الگوهای نقش موجود در دانشکده ها و حمایت همکاران در آن موثر می باشند که پژوهش حاضر، این عوامل را و اینکه چگونه در برنامه های پرستاری موجود در کشور عملیاتی می شود، بر مبنای نظریه یادگیری اجتماعی بندورا و مفهوم اجتماعی شدن حرفه ای از دیدگاه مدرسان پرستاری، مطالعه می کند. روش پژوهش: جهت تعیین ویژگی های شخصیتی، رفتارهای آموزشی، روش های تدریس، نگرش های حرفه ای، همچنین برنامه های پرستاری و فعالیت های موسسه که در خصوص اجتماعی شدن حرفه ای دانشجویان موثرند، مطالعه ای توصیفی در میان 270 نفر از مدرسان در کشور به انجام رسید که اطلاعات مورد نیاز آن توسط ارسال پرسشنامه نگرش های حرفه ای هال، و یک پرسشنامه طراحی شده اختصاصی، جمع آوری گردید. واحدهای مورد پژوهش از 23 دانشکده پرستاری به طور تصادفی ساده، از میان 51 دانشکده پرستاری و مامایی دولتی در سطح کشور انتخاب و در این مطالعه شرکت کردند. یافته ها: نتایج به دست آمده در کل نمایانگر این موضوع بود که مدرسان و دانشکده های پرستاری به عنوان مهمترین عوامل موثر بر موفقیت فرایند اجتماعی شدن حرفه ای دانشجویان، در شرایط مطلوبی قرار ندارند که این مسئله از وضعیت ایده آل آموزش پرستاری حرفه ای در کشور فاصله دارد. نتیجه گیری: با اینکه اجتماعی شدن حرفه ای فرایندی لازم و با اهمیت به شمار می آید، ولی هنوز به روشنی مشخص نشده است. بدیهی است که دانش حاصل از این مطالعه، جهت مدیران آموزشی، همچنین مدرسان، در بهبود وضعیت حرفه پرستاری و در نهایت سیستم خدمات بهداشتی درمانی مفید و موثر خواهد بود.