تاثیر بکارگیری مدل همکار آموزش بالینی بر یادگیری بالینی و رضایت دانشجویان پرستاری 86-87
چکیده
چکیده: مقدمه :در راستای حل مشکلات آموزش بالینی از جمله تبحر ناکافی فارغ التحصیلان در زمینه کسب مهارت ها و توانمندی های لازم در پایان دوره آموزش بالینی پرستاری و ضرورت استفاده از روش های نوین آموزش بالینی جهت ارتقا کیفیت آموزش بالینی ،این مطالعه جهت بررسی تاثیر به کارگیری مدل همکار آموزش بالینی بر یادگیری بالینی و رضایت دانشجویان پرستاری طراحی گردیده است . روش ها : این مطالعه از نوع نیمه تجربی می باشد.در طول یک ترم تحصیلی با روش تمام شماری ، دانشجویان پرستاری دانشکده تبریز با واحد کار آموزی داخلی جراحی 60) 3 نفر) انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه یک و دو تقسیم ، گروه یک با روش همکار آموزش بالینی و گروه دو با روش متداول آموزش دیده اند. یادگیری حیطه شناختی ، مهارتی و رضایت دانشجویان به وسیله پرسشنامه و چک لیست پس از دو هفته توسط مربی بی طرف ارزیابی شد . برای تحلیل داده ها از نرم افزارspss(13) استفاده گردید. نتایج : هر دو روش در ارتقای یادگیری حیطه دانش دانشجویان موثر بوده اند. اما اختلاف میانگین مهارت((p=0/24 و رضایت دانشجویان (p=0/92) در گروه از لحاظ آماری معنی دار نبود .این در حالی است که در میزان یادگیری شناختی تفاوت آماری معناداری مشاهده شد((p=0/004 میزان یادگیری حیطه شناختی در گروه آموزش دیده با روش متداول بیش از گروه آموزش دیده با روش همکار آموزش بالینی بود . نتیجه گیری : با توجه به نتایج پژوهش و بالا بودن میزان یادگیری در حیطه شناختی با روش متداول ، حضور بیشتر مربیان در اجرای روش همکار آموزش بالینی ضروری بوده و فراهم سازی بستر مناسب آموزش بالینی با حضور مربیان و تعدیل نیرو و وظایف محوله جهت اجرای این مدل توصیه می گردد.