شیوه زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و دانشگاه تبریز، سال1383

Abstract

چکیده: مقدمه: شیوه زندگی یکی از مهمترین عوامل تاثیر گذار بر سلامتی است. امروزه با تغییر طیف بیماری ها از بیماری های واگیردار به سمت بیماری های غیر واگیردار که بسیاری از آنها ریشه در رفتارها و عادات بهداشتی افراد دارند، نقش شیوه زندگی بیش از پیش مشخص می گردد. درحقیقت در طی دوران دانشجویی، بالغین جوان به تدریج کنترل بیشتری روی شیوه زندگی خود اعمال نموده و ممکن است بسیاری از رفتارهایی که وضعیت سلامتی آنها را ارتقا داده و یا بالعکس تهدید نماید را کسب نمایند. هدف از انجام این پژوهش بررسی و مقایسه شیوه زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز و دانشگاه تبریز است. روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی - مقایسه‌ای می باشد که‌ بر روی 384 نفر دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی و384نفر دانشجوی دانشگاه تبریز انجام شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه خود گزارش دهی 8 بخشی بوده که بخش اول آن خصوصیات دموگرافیک و بخش های بعدی هفت جزء شیوه زندگی دانشجویان (فعالیت فیزیکی، عادت غذایی خود مراقبتی، کنترل استرس، پرورش روح و روان، کشیدن سیگار و مصرف الکل) رامی سنجد. جهت تجزیه‌ و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون آماری تی مستقل استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان داد که اکثریت دانشجویان دو دانشگاه فعالیت فیزیکی سطح خطرزا( 39/84 و37/24 درصد)، عادت غذایی سطح ضعیف 60/16)و 64/06 درصد)، خود مراقبتی 58/60)و 50/27 درصد) و کنترل استرس سطح متوسط( 51/56 و 60/68 درصد) و پرورش روح و روان 72/92)و 69/27 درصد) سطح خوب داشتند. همچنین اکثریت واحدهای مورد پژوهش در هر دو دانشگاه‌ سیگار نمی کشیده و الکل مصرف نمی کردند. آزمون آماری تی نشان داد که بین دانشجویان دو دانشگاه در زمینه های خود مراقبتی(P<0/01)، پرورش روح و روان(P<0/05)، کشیدن سیگار(P<0/01)و مصرف الکل (P<0/05)اختلاف معنی دار آماری وجود داشت ولی در زمینه های مراقبت فیزیکی، عادت غذایی و کنترل استرس اختلاف معنی داری وجود نداشت . بحث: وضعیت خطرزای فعالیت فیزیکی و وضعیت ضعیف عادت غذایی دانشجویان نیاز به اقدامی اساسی در جهت ارتقاء سطح فعالیت فیزیکی و اصلاح عادات غذایی دانشجویان، بعنوان بخش مهمی از نسل جوان و پایه گذاران توسعه کشور را بیش از پیش مطرح می سازد. همچنین بر اساس یافته های تحقیق، در کل شیوه زندگی دانشجویان هر دو دانشگاه تفاوت چندانی باهم نداشت واین نشان میدهد آموزشی که دانشجویان دانشگاه‌ علوم پزشکی در طی تحصیل خود درباره شیوه زندگی سالم و خطرات بیماری های مزمن می بینند بر عملکرد آنها تاثیر کافی نداشته واین امر ضرورت تاکید بر آموزش کاربردی دانشجویان در زمینه شیوه زندگی سالم و پیشگیری از بیماری های غیر واگیر، به طوری که به تغییر رفتار آنها منجر شود، را روشن می سازد.