کیفیت مراقبت های پرستاری ارائه شده از دیدگاه پرستاران و بیماران بستری در مزاکز آموزشی و درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز، سال1383
Abstract
چکیده: مقدمه: کیفیت مفهومی است که در دو دهه اخیر به عنوان مهمترین مسئله در عرصه خدمات سلامت، بویژه مراقبت پرستاری مطرح شده است. از آنجایی که هرگز نمی توان به سطح مطلق کیفیت دست یافت لذا بررسی مداوم و مستمر آن همواره الزامی است. از طرفی صاحب نظران معتقدند که کیفیت مراقبت پرستاری با چگونگی ارائه خدمات از جانب پرستاران و نتایج حاصل از آن خدمات ارتباط دارد به همین دلیل توجه به دیدگاه پرستاران و بیماران به عنوان ارائه کنندگان و دریافت کنندگان خدمات پرستاری، در بررسی کیفیت این مراقبت ها حائز اهمیت می باشد. مطالعه حاضر نیز برای جبران کمبود مطالعاتی در خصوص بررسی ابعاد مختلف کیفیت مراقبت پرستاری(روانی- اجتماعی، فیزیکی و ارتباطی) از دیدگاه پرستاران و بیماران، انجام گرفته است. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی - مقایسه‌ای است و ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه کیفیت مراقبت از بیمار بوده که در 4 بخش تنظیم گردیده(مشخصات دموگرافیک، بعد روانی - اجتماعی، بعد فیزیکی و بعد ارتباطی) و بر اساس مقیاس پنج درجه‌ای سنجیده شده است. روایی پرسشنامه به طریقه روایی محتوا و پایایی آن توسط آلفای کرونباخ مورد بررسی قرار گرفته است. نمونه پژوهش شامل 135 نفر پرستار شاغل در بخش های داخلی و جراحی بیمارستان امام خمینی، سینا و شهدا بودند که به طریقه سرشماری انتخاب گردیدند و نیز 130 نفر از بیماران بستری در بخش های مذکور به روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک انتخاب گردیدند و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار Spss استفاده شد. نتایج: نتایج مطالعه حاکی از آن بوده که اکثریت پرستاران کیفیت مراقبت در سه بعد روانی - اجتماعی، فیزیکی و ارتباطی را مطلوب و اکثریت بیماران آن را در این سه بعد نامطلوب می دانستند همچنین بین دیدگاه پرستاران و بیماران در رابطه با کیفیت مراقبت های پرستاری تفاوت آماری معنی داری مشاهده گردید. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده مبنی بر نامطلوب بودن کیفیت مراقبت های پرستاری از دیدگاه بیماران و وجود تفاوت بین دیدگاه پرستاران و بیماران، انجام اقداماتی در این زمینه ضروری است لذا جهت نیل به این هدف ارزیابی مجدد استانداردهای کیفیت مراقبت در سه بعد ساختار، فرآیند و برآیند، آموزش پرستاران جهت داشتن نگرش بیمار محوری در زمینه ارائه خدمات، ارتقاء تخصص حرفه‌ای، اتخاذ تدابیری جهت افزایش ارتباط درمانی مناسب بین پرستار و بیمار و نهایتا توجه به نیازهای روانی و اجتماعی بیماران تا حد امکان می تواند سودمند واقع شود.