بررسی ارتباط خود مراقبتی با کیفیت زندگی بیماران سالمند مبتلا به نارسایی قلبی در مرکز آموزشی درمانی شهید مدنی تبریز 1394

Abstract

چکیده: مقدمه: نارسایی قلبی، بیماری مزمن و پیشرونده ای در سالمندان جهان می باشد. یکی از راه های کاهش هزینه های مضاعف این بیماران، خود مراقبتی است. از طرفی، یکی از اهداف درمان، در بیماران مزمن، بهبود کیفیت زندگی آنان می باشد. هدف از این مطالعه، تعیین میزان خود مراقبتی و کیفیت زندگی سالمندان ایرانی مبتلا به نارسایی قلبی و بررسی ارتباط خود مراقبتی و کیفیت زندگی در این بیماران می باشد. مواد و روش: مطالعه حاضر، یک مطالعه توصیفی همبستگی است. در این مطالعه، 120 نفر از سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی مزمن به روش نمونه گیری در دسترس بررسی شدند. سه پرسشنامه شامل سؤالات دموگرافیک، پرسشنامه خود مراقبتی (SCHFI) و پرسشنامه کیفیت زندگی مینه سوتا (MLHF) در این پژوهش توسط شرکت کنندگان پاسخ داده شد. در نهایت، داده ها در نرم افزار آماری SPSS16 وارد شد و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و تحلیل رگرسیون خطی مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین سنی شرکت کنندگان، 88/74±84/6 سال می باشد. میانگین نمرات بدست آمده در سه زیر مجموعه خود مراقبتی(حفظ و نگهداری، مدیریت، اعتماد به نفس) به ترتیب: 58/28±54/11، 12/53±41/23، 98/51±88/15 می باشد. میانگین نمره کیفیت زندگی در شرکت کنندگان نیز 27/53±09/18 به دست آمده است. کیفیت زندگی جسمانی و عاطفی بیماران، با اعتماد به نفس خود مراقبتی در آنان، رابطه معکوس و معنی دار دارد. کیفیت زندگی کلی نیز با حفظ و نگهداری خود مراقبتی رابطه مستقیم و معنی داری دارد. بحث و نتیجه گیری: خود مراقبتی سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی در هرسه زیر مجموعه خود مراقبتی، کمتر از حد مطلوب است و بیماری آنان، تأثیر مشهودی بر کیفیت زندگی آنان داشته است. استفاده از روشهایی برای بهبود خود مراقبتی، از قبیل آموزش به روش های مؤثر برای بیسوادان، استفاده از فیلم های آموزشی با گویش های محلی، تلاش در جهت تغییر نگرش و ایجاد دید مثبت در بیماران، نسبت به مؤثر بودن خود مراقبتی، می تواند با بهبود کیفیت زندگی همراه باشد.