فرآیند تصمیم گیری برای مهاجرت در پرستاران ایرانی: مطالعه نظریه پایه
Abstract
چکیده: مقدمه: مهاجرت در پرستاران ایرانی در سال‌های اخیر شدت بیشتری گرفته است و این در حالی است که سیستم بهداشت و درمان از کمبود پرستار رنج میبرد و سرمایه بسیار ارزشمندی به نام نیروی انسانی بااستعداد و نخبه که هزینه‌های بسیار زیادی برای آموزش آن‌ها شده است، دقیقاً درزمانی که باید به ثمر بنشیند از کشور خارج میشود. لذا پژوهش حاضر به ریشهیابی علل خروج پرستاران از کشور پرداخته و فرایند تصمیم‌گیری آن‌ها برای مهاجرت را موردبررسی قرار میدهد تا بتواند با شناخت کافی از موضوع از این پدیده پیشگیری کند.روش کار: پژوهش کیفی حاضر با رویکرد نظریه پایه بین سال‌های 93-96 انجام گردید. مشارکت‌کنندگان این مطالعه را پرستارانی تشکیل میدادند که قصد مهاجرت از کشور را داشتند. شیوه گزینش مشارکت‌کنندگان با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند آغاز و تا رسیدن به اشباع داده‌ها به‌صورت نظری ادامه یافت. ابزار جمع‌آوری داده‌ها مصاحبه، یادداشت‌های در عرصه و یادآور نویسی بودند. درمجموع 27 مصاحبه با 21 نفر شرکت‌کننده انجام گرفت و داده‌ها بر اساس روش کوربین و اشتراس 2008 و با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA 10 آنالیز شد.یافته‌ها: فرهنگ‌سازمانی قدرت محور، فرسودگی شغلی، عدم اغنای درونی، وجهه نامناسب اجتماعی فرهنگی حرفه پرستاری در ایران و واقعیات نامطلوب جامعه عوامل زمینه‌ای تأثیرگذار بر فرایند تصمیم‌گیری به مهاجرت در پرستاران ایرانی را تشکیل میدادند. «تعارضات درون فردی و عدم رضایت شغلی» دغدغه اصلی مشارکت‌کنندگان در پژوهش بود. مدارا، چاره‌جویی و قطعیت بخشیدن راهبردهای اصلی اتخاذشده توسط پرستاران برای برآورده ساختن انتظارات خود بودند که با پیامدهای تنش مضاعف و امید همراه بودند. «تلاش برای رفع تعارضات درون فردی و کسب رضایتمندی شغلی با رویکرد مهاجرت» طبقه مرکزی مطالعه بود که این طبقات را به یکدیگر وصل میکرد.نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه نشان داد که پرستاران به علل مختلف دچار تعارضات درون فردی و عدم رضایتمندی شغلی در سازمان هستند و تلاش میکنند از طریق جابه‌جایی محل کار به یک کشور دیگر و به عبارتی مهاجرت این تعارضات را رفع و به رضایتمندی شغلی برسند. تصمیم سازان در حوزه سلامت میتوانند با رفع مشکلات درک شده پرستاران در بالین از خروج پرستاران از کشور پیگیری کرده و از شدت کمبود نیروی انسانی بکاهند.