اجتماعی شدن مردان در پرستاری

Abstract

چکیده: مقدمه: با توجه به رشد روز افزون جمعیت و مشکل جهانی کمبود پرستاران، در سالهای اخیر توجهات به سمت جذب هرچه بیشتر مردان در پرستاری معطوف گردیده است. با این حال با توجه به ماهیت رشته پرستاری، شرایط کاری پرستاران و تصویر شکل گرفته از پرستاری در جامعه بعنوان یک حرفه جنسیتی، بنظر میرسد تلاشهای اخیر بمنظور جذب هرچه بیشتر مردان در پرستاری با موفقیتهای اندکی همراه بوده است. علیرغم افزایش نسبی ورود مردان به پرستاری، میزان ترک شغل مردان در دوران آموزشی و بالینی نسبت به همتایان مونث آنان بالاتر است. لذا این مطالعه بمنظور درک چگونگی و عوامل موثر بر اجتماعی شدن مردان در پرستاری انجام شده است. روش کار: این پژوهش کیفی با استفاده از رویکرد نظریه پایه در سالهای 1390-92 به انجام رسید. مشارکت کنندگان اصلی در این پژوهش مردان پرستاری بودند که در بیمارستانهای آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز به فعالیت میپرداختند. شیوه انتخاب مشارکت کنندگان با استفاده از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف و گلوله برفی آغاز و تا رسیدن به اشباع داده ها بصورت نظری ادامه یافت. ابزار اصلی جمع آوری داده ها مصاحبه نیمه ساختار یافته بود. در مجموع 25 مصاحبه با 22 مشارکت کننده انجام شد و داده های حاصل بر اساس رویکرد کوربین اشتراوس 2008)) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: چهار طبقه اصلی در بخش عوامل زمینه ای شامل تصویر پرستاری، حمایت، واقعیات بالین و انگیزش بودند. طبقه مرکزی تحت عنوان ماندن: تلاش برای تغییر شرایط متناسب با ویژگی های جنسیتی اشاره به راهبردهای این مشارکت کنندگان جهت ماندن و مورد پذیرش واقع شدن در حرفه دارد. این راهبردها شامل دریافت اطلاعات، همرنگی و خودنمایی بودند. احساس بی قدرتی، کتمان اجتماعی، تعلیق بین ماندن و رفتن و روتین وار شدن پیامدهایی هستند که سبب میشوند افراد بطور مداوم در بین مراحل فرآیند در حرکت باشند یا در یک مرحله ای برای مدتی تثبیت شوند. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش دلالت ضمنی بر تمایل مردان جهت ورود و ارائه خدمات در این حرفه دارد. با این حال بهبود تصویر عمومی حرفه از طریق افزایش آگاهی جامعه از کار پرستاران و پرستاری بعنوان یک انتخاب شغلی برای مردان، فراهم نمودن یک جو حمایتی و پذیرا در محیطهای آموزشی و بالینی برای مردان پرستار، در نظر گرفتن نیازهای آموزشی مردان در دانشکده های پرستاری، احترام به تفاوتهای مردان و زنان پرستار در نحوه انجام رفتارهای مراقبتی و نیز رسیدگی به مشکلات صنفی پرستاران، در ورود و ماندن موثر مردان در پرستاری از اهمیت ویژه ای برخوردار است.