بررسی ارتباط فرهنگ فردگرایی-جمع گرایی با استرس و دلبستگی مراقبین جانبازان شهر تبریز در سال 1394

Abstract

مقدمه: به دنبال هر جنگی، اختلالات روانی در سربازان و خانواده آنها دیده می شود. ازجمله این اختلالات، استرس های زندگی بعد از جنگ بر روی این خانواده ها است. نژاد و فرهنگ نقش مهمی در میزان استرس دارد. همچنین فرهنگ می تواند در ارزیابی رویدادهای استرس زا، درک و رفتارهای مقابله ای با آن را تحت تاثیر قرار دهد. هدف این مطالعه تعیین رابطه میان استرس و فرهنگ فردگرایی- جمع گرایی در مراقبین جانبازان که عضوی از خانواده جانباز می باشد، است.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی همبستگی است. جمعیت هدف مراقبین جانبازان شهر تبریز می باشد. باتوجه به فرمول کوکران از میان حدودا 6000 مراقب جانباز، 360 نفر از آنان که به کلینیک فجر تبریز مراجعه می کردند به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه ثبت اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه سنجش میزان استرس کوهن و ویلیامسون، پرسشنامه مقیاس دلبستگی بزرگسالان هازن و شیور و پرسشنامه فرهنگ فردگرایی- جمع گرایی اوکلند استفاده شد و داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون آماری رگرسیون تحلیل شد.یافته ها: بین بعد فرهنگ فردگرایی با استرس در گروه سنی جوانان رابطه معنادار و معکوس وجود دارد(p<0/05).بین فرهنگ جمع گرایی و استرس در جوانان رابطه معنادار و مستقیم وجود دارد. بین فرهنگ فردگرایی و استرس در بالغین رابطه معنادار و مستقیم وجود دارد. در صورتی که بین فرهنگ جمع گرایی و استرس در گروه سنی بزرگسال رابطه ای یافت نشد(P>0/05). در گروه سنی جوانان بین دلبستگی ایمن و فردگرایی رابطه معنادار و مستقیم وجود دارد(P<0/05). بین دلبستگی ایمن و جمع گرایی در جوانان رابطه معکوس و معنادار وجود دارد(P<0/05). بین دلبستگی ناایمن اجتنابی و فردگرایی در بالغین رابطه معنادار و مستقیم وجود دارد. بین دلبستگی ناایمن دوسوگرا با جمع گرایی در بالغین رابطه معکوس و معنادار وجود دارد(P<0/05).بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش مراقبین جانبازانی که سن بین 15 تا 44 سال دارند بیشتر فرهنگ فردگرا دارند در صورتی که مراقبین 45 تا 78 سال بیشتر فرهنگ جمع گرا دارند. این نتیجه نشان میدهد اگر مراقبین جوان باورهای فردی و استقلال را در اولویت قرار دهند استرس کمتری را تجربه خواهند کرد و دلبستگی ایمن تری خواهن داشت و افراد جوانی که در اختیار گروه باشند استرس بیشتری خواهند داشت و دلبستگی ایمن کمتری خواهن داشت. اگر مراقبین بزرگسال در اختیار گروه باشند استرس کمتری را تجربه می¬کنند.