تاثیر روان درمانی گروهی معنوی مذهبی بر افکار خودکشی بیماران افسرده

Abstract

چکیده: مقدمه: خودکشی یک مشکل جدی و بزرگ، برای سلامتی عمومی افراد جامعه و حوزه اقتصادی و اجتماعی می باشد. خودکشی شیوع بالایی در جهان دارد و دارای اثرات زیان بار زیادی می باشد. افسردگی پیش درآمد اغلب خودکشی ها است و روان درمانی معنوی مذهبی یکی از اجزای مهم درمان بعد از درمان های جسمی در بیماران روانی می باشد. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر روان درمانی گروهی معنوی - مذهبی بر افکار خودکشی بیماران افسرده انجام گرفت. مواد و روش ها: این پژوهش، یک مطالعه کارآزمایی بالینی با گروه مطالعه و کنترل بود که 54 بیمار مبتلا به افسردگی و دارای افکار خودکشی از مرکز آموزشی درمانی رازی تبریز در آن شرکت نمودند. افراد به طور تصادفی به دو گروه مطالعه و کنترل 27)نفر در گروه مطالعه و 27 نفر در گروه کنترل) تقسیم شدند و سه نفر از گروه مطالعه خارج شدند. برای جمع آوری داده‌ها از پرسشنامه با روایی و پایایی مطلوب استفاده شد که دارای بخش دموگرافیک و بخش مقیاس افکار خودکشی بک بود. بعد از پیش آزمون، افراد گروه مطالعه در 10 جلسه یک ساعته روان درمانی گروهی شرکت کردند. دو هفته بعد از اتمام جلسات پس آزمون از هر دو گروه به عمل آمد. از نرم افزار آماری SPSS 21 برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون تی تست مستقل نشان داد که قبل از مداخله، دو گروه از نظر میانگین افکار خودکشی تفاوت آماری معنی داری ندارند، اما بعد از مداخله این تفاوت معنی دار است. در تجزیه و تحلیل دقیق داده ها و کنترل اثر پیش آزمون بر پس آزمون، نتایج کوواریانس نشان داد که شدت ارتباط بین گروه درمانی معنوی و کاهش افکار خودکشی زیاد است، به طوری که مداخله می تواند 57 درصد تغییر در افکار خودکشی گروه مطالعه ایجاد نماید. نتایج: با توجه به تاثیر مثبت روان درمانی گروهی معنوی مذهبی بر کاهش افکار خودکشی بیماران افسرده، پیشنهاد می گردد در بخش های روان جلسات گروه درمانی معنوی مذهبی برای بیماران برگزار گردد و مطالعات بیشتر و با حجم نمونه زیاد، بر روی بیماران افسرده و دیگر بیماران روان در معرض خطر خودکشی انجام گیرد.