بررسی اثر تزریق داخل بطن مغزی سلژیلین بر علائم قطع مصرف مورفین در موش صحرائی نر
چکیده
مقدمه: مصرف مزمن اپیوئیدها سبب القای وابستگی به آنها میشود،در وابستگی به اپیوئیدها مسیرهای مختلف نورورنی در سیستم عصبی مرکزی مطرح است که یکی از عمده ترین آنها،مسیر دوپا مینرژیک است.نتایج بررسی های محققین حاكي از کاهش آزاد سازی دوپامین در مسیر دوپامینرژیک واقع درهسته ي آکومنبس در خلال قطع مصرف اپیوئیدها می باشد.سطح دوپامین مغزی در طی مصرف حاد مرفین افزايش و بعد از قطع مصرف مزمن مرفین کاهش می یابد.
هدف: هدف اصلی از این مطالعه بررسی اثر تزریق داخل بطن مغزی سلژیلین در پیشگیری از سندرم ترک مرفین در موش صحرایی نر می باشد.
روش کار:
حیوانات( رت نر،نژاد Wistarدر محدوده وزنی 250- 300 گرم با نر مشابه)به 7گروه 8تایی تقسیم شده و روزانه رژیم های زیر را دریافت می کنند:
یک گروه 8تایی سالین ml/kg.sc)1) و یک گروه کنترل سالین (5µl/rat,i.c.v) و مرفین به صورت دوزهای فزاینده به صورت زیر جلدی(sc)،یک گروه 8 تایی مرفین به تنهایی وبه صورت دوزهای فزاینده و زیر جلدی، 3 گروه 8تایی از سلژیلین (g/5µl/rat,i.c.vµ25و50و100)+مرفین به روش دوزهای فزاینده به صورت زیر جلدی و یک گروه 8تایی از موثرترین دوز سلژیلین(/5µ/rat,i.c.vµ25)به تنهایی برای ارزیابی میزان کاهش علائم سندرم ترک،یک دوزنالوکسان(mg/kg,sc4)بطور داخل صفاقی،یک ساعت بعد از آخرین دوز مرفین در روز نهم تزریق شد و علائم سندرم ترک (writhing abdomen،genital grooming،jumping،wet day shake،standing on feet)به مدت 60 دقیقه ثبت گردید.
نتایج:
سلژیلین با دزهای (rat/g/5µlµ 25و50و100) بصورت داخل بطن مغزی بطور معنی داری تعداد رفتارهای پرش،مدت زمان تيمارآلت تناسلی،دفعات کشیدن روی زمین و حرکت سگ خیس مانند را کاهش داده است.مصرف سلژیلین به تنهایی تداخل و تاثیری بر میزان علائم سندرم ترک نداشته و در هیچکدام از تستها تفاوت معنی داری با گروه سالین دیده نشد.
نتیجه گیری:
در مجموع نتیجه می گیریم که سلژیلین در دزهای(rat/g/5µlµ 25و50و100) بصورت داخل بطن مغزی، توانست سبب کاهش علائم سندرم ترک مرفین شود.