سنتز، شناسایی و بررسی سمیت بعضی از مشتقات جدید 1 و4 – دی هیدرو پیریدین

Abstract

مقدمه: مشتقات 1و4-دی هیدروپیریدین دارای خواص آنتی اکسیدانی هستند و قادر به مهار فعالیت اکسید کننده گزانتین اکسیداز می باشند. گزانتین اکسیداز یکی از آنزیم های مولیبدلوفلو است که برای درمان هیپوروسیکمی و نقرس استفاده می شود. مهار XO می-تواند هیدروکسیل کردن هر دو هیپوکسانتین و زانتین را در دو مرحله اخیر از بیوسنتز اسید اوریک در انسان ها را متوقف کند.هدف سنتز مهارکننده آنزیم گزانتین اکسیداز از مشتقات 1و4 – دی هیدرو پیریدینروش کار در این مطالعه،تعدادی از مشتقات جدید 1، 4 دی هیدروپیریدین ابتدا با استفاده از روش کلمنسون سنتز سپس سه ترکیب از این مشتقات با انتخاب گروه های مختلف با استفاده از روش هانش سنتز گردید. اثرات سمیت آنها با آزمون MTT در برابر سلولهای MCF7 و L2929 بررسی شد. اندازه گیری اثرات سمیت دوکسوروبیسین بعنوان (کنترل) در مقایسه با 4- متوکسی فنیل، 3- نیتروفنیل و 3- نیترو 4- کلرو فنیل 1و4-دی هیدروپیریدین بررسی شد. یافتهها ساختار ترکیبات سنتز شده توسط HNMR و FTIR مشخص و تایید شد. نتیجه‌گیری: ترکیب 1و4-دی هیدروپیریدین حاوی 4-متوکسی فنیل دارای بیشترین سمیت در سلول های MCF-7 در mµ 60 با 55 زنده بودن سلولها در 48 ساعت در مقایسه با L2929 در mµ 100 با 80 در 48 ساعت نشان دادند. ترکیب دی هیدروپیریدین حاوی 3-نیترو فنیل دارای بیشترین سمیت در سلول های MCF-7 در mµ100 با 48 زنده بودن سلول در 48 ساعت در مقایسه با L929 در mµ 40 با 54 در 48 ساعت نشان دادند. ترکیب دی هیدروپیریدین حاوی 3-نیترو -4 کلروفنیل بالاترین سمیت را در سلول های MCF-7 و L2929 در mµ 25 با 5 زنده بودن سلولها در 48 ساعت داشت. بنابراین، نتیجه گیری شده است که دی هیدروپیریدین با گروه 4-متوکسی فنیل دارای سمیت کمتر در هر دو سلول است و ممکن است به عنوان یک مهارکننده گزانتین اکسیداز در درمان نقرس پیشنهاد شود.