مطالعه اثر Silibinin و Quercetin بر روی اثر متقابل هیپرگلیسمی و اتوفاژی در سلولهای ورید بند ناف انسان
Abstract
اختلالات متعدد دیابتی، از جمله اختلالات عروقی و افزایش استرس اکسیداتیو، به دنبال هایپرگلایسمی بوجود می آید. اتوفاژی نیز به عنوان فرآیند حفاظتی اغلب جهت حذف ارگانل های ناکارآمد عمل میکند. برای مشخص کردن اینکه تحریک یا مهار اتوفاژی باعث چه تغییری در سطح آسیب های ناشی از غلظت بالای گلوکز می شود، از تعدیل کننده های اتوفاژی بهمراه دو ترکیب گیاهی در شرایط غلظت بالای گلوکز در سلولهای آندوتلیالی در مدت 72 ساعت استفاده شد. در ابتدا تغییرات ویژگی های فیزیکی و شیمیایی سلولی تحت شرایط غلظت بالای گلوکز در مدت 120 ساعت بررسی شد. میزان بقای سلولی با استفاده از آزمایش MTT بررسی شد. متد Griess و TBARS به ترتیب برای ارزیابی میزان نیتریک اکساید و مالون دی آلدهید استفاده شد. تولید ROS داخل سلولی نیز با استفاده از DCFDA از طریق فلوسایتومتری اندازه گیری شد. جهت ارزیابی نقش تعدیل کننده های اتوفاژی به همراه سیلیبینین و کوئرستین بر روی روند مهاجرت سلولی در شرایط غلظت بالای گلوکز از روش اسکراچ یا رگزایی در شرایط آزمایشگاهی استفاده شد. میزان تغییر در بیان پروتئین های دخیل در اتوفاژی از جمله LC3II، Beclin-1 و P62 نیز از طریق وسترن بلاتینگ مورد بررسی قرار گرفت. اختلالات ژنتیکی نیز در سطح کروموزومی در شرایط غلظت بالای گلوکز در مدت 120 ساعت بررسی شد. نتایج ما نشان دادند که راپامایسین، سیلیبینین و کوئرستین قابلیت حفظ بقای سلولی را در شرایط غلظت بالای گلوکز دارا می¬باشند. در حالیکه هیدروکسی کلروکین این اثر را مهار کرد. سطح تام مارکرهای استرس اکسیداتیو تحت شرایط درمانی به طور معنی داری کاهش و میزان گلوتاتیون نیز افزایش یافت (p<0.001). میزان گلوکز بالا و هیدروکسی کلروکین توانایی مهاجرت سلولی را در لبه های اسکراچ دچار اختلال کرده این در حالی است که راپامایسین، سیلیبینین و کوئرستین این اختلال را بهبود بخشید (p<0.001). در شرایط گلوکز بالا اتوفاژی در مراحل اولیه القا شده به طوری که بیان مارکر LC3II و Beclin-1 افزایش یافته ولی در مرحله نهایی اتوفاگوزوم ها انباشته شده و میزان مارکر P62 افزایش یافت (p<0.001). درحالی که داروهای گیاهی به همراه راپامایسین باعث القای کامل اتوفاژی شدند بطوریکه این اثر در حضور 3MA مهار شد. یافته های این مطالعه حاکی از آن است که القای کامل اتوفاژی توانایی حفاظت سلول های اندوتلیالی عروقی را تحت شرایط گلوکز بالا را دارا می باشد.