ارزیابی بیولوژیکی و داکینگ مولکولی بعضی از مشتقات 1و4 – دی هیدرو پیریدین به عنوان مهارکننده جدید آنزیم گزانتین اکسیداز

Abstract

طراحی و توسعه دارو یک متد پرهزینه به علت هزینه بالای تحقیق و توسعه و ارزیابی های کلینیکال انسانی می باشد. طراحی داروی جدید شامل شناسایی هدف (مثل پروتئین) و کشف چند کاندیدای دارویی مناسب مهارکننده یا فعال کننده هدف می باشد. روش های محاسباتی به پیشبینی نحوه تداخل ترکیب مورد نظر با هدف کمک می کنند. روش داکینگ مولکولی هم برای پیشبینی نحوه اتصال دارو به هدف به کار می رود. آنزیم گزانتین اکسیداز اکسیداسیون هیپوگزانتین و گزانتین به اوریک اسید را کاتالیز می کند. داروی آلوپورینول پرکاربردترین مهارکننده گزانتین اکسیداز در درمان نقرس می باشد. امروزه تلاش می شود ترکیبات مهارکننده XO جدیدتری به عنوان جایگزین داروی آلوپورینول شناسایی شوند. هدف: هدف از این مطالعه، طراحی و پیشنهاد 3 ترکیب 1و4- دی هیدروپیریدینی به عنوان مهارکننده آنزیم گزانتین اکسیداز می باشد. روش کار: فعالیت آنزیم گزانتین اکسیداز با متد اسپکتروفوتومتری در طول موج 269 نانومتر و با سوبسترای گزانتین برای 3 ترکیب مهارکننده اندازه گیری شد. داکینگ لیگاند، به حداقل رساندن انرژی کمپلکس ها و محاسبات دینامیک مولکولی برای 6 ترکیب با نرم افزار Autodock 1.5.6 اجرا شد. نتایج: با توجه به یافته ها ترکیب b با IC50=8.96µM بر اساس داده های تجربی، ∆G= - 9.61Kcal/mol ، ki=90.85nm ، 3 پیوند هیدروژنی و 11 اینترکشن هیدروفوب بر اساس یافته های داکینگ بهترین نتایج را نشان داد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که ترکیبات 1و4 دی هیدروپیریدینی بعنوان مهارکننده های گزانتین اکسیداز می توانند در درمان نقرس و سایر بیماری های التهابی به کار روند.