تعیین اثر آنتی اکسیدانی سلیمارین در موشهای مبتلا به سرطان پوست تحت درمان با مورفین

Abstract

مقدمه تولرانس یکی از مشکلات مصرف مزمن مورفین است. از مکانیسم های ایجاد تولرانس، ایجاد پارامترهای استرس اکسیداتیو می باشد.هدف در این مطالعه هدف تعیین اثر آنتی اکسیدانی سلیمارین در موشهای مبتلا به سرطان پوست تحت درمان با مورفین می باشد.روش کار مطالعه روی موش های نر نژادAlbino-Swiss انجام گرفت. سرطان پوست با تزریق تک دوز موضعی محلول استونی4 DMBA (7و دی متیل بنز(آ)آنتراسین) و بعد از روز، با تجویز موضعی محلول استونی روغن کروتون با دوزl µ5/mg هفته ای بار و به مدت هفته ایجاد شد. کنترل تومورزایی تا پایان هفته سی ام انجام شد. عکس العمل به درد با آزمون هات پلیت انجام گرفت. تا زمان ایجاد تحمل به مورفین به صورت روزانه و داخل صفاقی تزریق صورت گرفت. در دو گروه سالم تزریق مورفین و نرمال سالین جداگانه و در شش گروه سرطانی به ترتیب تزریق مورفین، نرمال سالین، پلی اتیلن گلیکول(حلال سیلی مارین) همراه مورفین، دوزهای مختلف سیلی مارین )mg/kg50 ، 100، 150) همراه مورفین تزریق شد. دوز مورفین mg/kg20 بود. خونگیری از قلب بعد از ایجاد تولرانس انجام گرفت. بعد از آماده سازی نمونه، سطح ظرفیت توتال آنتی اکسیدان(TAoC) ، سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پراکسیداز(GPH-Px) و مالون دی آلدهید(MDA) تعیین شد.یافته ها تزریق مورفین و سرطان باعث کاهش سطح SOD،GSH-Px ،TAoC و افزایش MDA شد. سطح این پارامترها برای پلی اتیلن گلیکول و سیلی مارین mg/kg50 مشابه گروه سرطانی دریافت کننده مورفین بود. سیلی مارین mg/kg(100و150) باعث افزایش در سطح SOD، TAoC و کاهش MDA شدند. همچنین در دوز mg/kg150، GSH-Px افزایش یافت.نتیجه گیری سیلی مارین استرس اکسیداتیو ناشی از مورفین و سرطان را کاهش می دهد و یکی از مکانیسم های تاخیر در تولرانس مورفین می تواند ناشی از خاصیت آنتی اکسیدانی سیلی مارین باشد.