بررسی اثرات ضد التهابی و ضد آنژیوژنز ال کارنیتین در مدل التهابی Air Pouch در موش صحرایی نر

Abstract

مقدمه داروهای ضد التهاب سنتتیک عوارض جانبی زیادی دارند که امکان مطالعه برای کشف جایگزین های بهتر از منابع طبیعی را فراهم می سازد.هدف در این مطالعه، اثرات ال کارنیتین روی پارامترهای التهابی و آنژیوژنز در مدل Air Pouch، بررسی شد. روش‌ كار موش های صحرایی نر نژاد ویستار بیهوش شدند. 10 و 20 میلی لیتر هوای استریل در پشت حیوان در روزهای 1 و 3 زیر جلدی تزریق شد. روز ششم، کاراژنین 2 درصد داخل Pouch تزریق شد. سالین به عنوان کنترل و ال کارنیتین همزمان با تزریق کاراژنین، 24 و 48 ساعت بعد از آن، به Pouch تزریق شد. 72 ساعت بعد موش های صحرایی کشته شدند. حفره Pouch بعد از تزریق PBS، به آرامی ماساژ داده شد. سپس با تیغ جراحی باز شد و مایع Pouch برای تعیین حجم اگزودا و شمارش لکوسیتی جمع شد. بافت گرانولوما، خارج و تعیین وزن گردید. میزان VEGF و IL-1 اگزودا با کیت ELISA ارزیابی شد. برای تعیین آنژیوژنز، بافت گرانولومای جدا شده قبل از هموژنیزاسیون با معرف درابکین، به قطعات کوچک تر تقسیم شدند. بافت هموژنیزه شده سانتریفوژ و مایع رویی با کمک فیلترهای 22/0 میکرونی صاف گردید. غلظت هموگلوبین توسط کیت هموگلوبین تعیین شد.یافته‌ها ال کارنیتین با تمام دوزها تجمع لکوسیتی در مایع Pouch (P<0.001)، وزن بافت گرانولوما (µg2000، P<0.001) و حجم اگزودا را کاهش داد. سطح IL-1 با دوزهای 250 و 500 میکروگرم ال کارنیتین کاهش یافت. ال کارنیتین نه تنها اثرات مهاری روی غلظت پروتئین VEGF نداشت بلکه دوز 1000 میکروگرم آن سطح VEGF را نسبت به گروه کنترل افزایش داد.نتیجه‌‌گیری نتایج مطالعه نشان داد که ال کارنیتین اثرات ضد التهابی دارد ولی اثر ضد آنژیوژنز در این مدل ندارد. احتمالا اثرات ضد التهابی با اثر مهاری ال کارنیتین بر روی IL-1 مرتبط باشد.