مطالعه حل پذیری فنی توئین سدیم در مخلوط حلالها و در حضور غلظت های مختلف سیکلودکسترین

Abstract

مقدمه: حل پذيري دارو يکي از مهم ترين ويژگيهاي فيزيکوشيميايي آن ميباشد. افزايش حل پذيري داروهاي کم محلول در آب در بسياري از زمينه هاي داروسازي از جمله تهيه اشكال دارويي محلول ضروري است. از مؤثرترين و ساده ترين روش هاي افزايش حل پذيري حلاليت مشترک است. يکي ديگر از راه هاي افزايش حل پذيري کمپلکساسيون مي باشد. معادلات رياضي متعددی براي پيش بيني حل پذیری داروها در مخلوط آب كمك حلال ارائه شده است. يکي از اين معادلات مدل جويبان-آكري است که قدرت پيش بيني بهتري نسبت به ساير مدل هاي حلاليت مشترک دارد. هدف: اندازه گيري حل پذیری فنی توئین سدیم در فراکسيون هاي مختلف آب+ اتانول ، آب+ پلی اتیلن گلیکول200 ، آب+ پروپیلن گلیکول در دماهای 2/298، 2/303، 2/308 و 2/313 کلوین و غلظت های 5 و 10 میلی مولار بتا سیکلودکسترین در حضور فراکسیون های مختلف آب+ پروپیلن گلیکول و برازش داده ها به معادله هاي رياضي حلالیت مشترک از اهداف اين مطالعه مي باشند. روش کار: در اين مطالعه به روش shake flask حل پذیری فنی توئین سدیم اندازه گيري شده است. همچنين داده ها با استفاده از نرم افزارهاي Microsoft Office Excel و SPSS آنالیز شده است. یافته ها: حل پذیری فنی توئین سدیم با افزايش اتانول و پلی اتیلن گلیکول200 افزايش مي يابد و پس از رسيدن به یک مقدار بیشینه کاهش مي يابد، در مورد پروپیلن گلیکول حل پذیری با افزایش کمک حلال افزایش می یابد. حل پذیری دارو با افزایش غلظت سیکلودکسترین کاهش می یابد. نتيجه گيري: داده هاي بدست آمده براي ارزيابي قدرت پيش بيني حل پذيری داروها در مخلوط آب كمك حلال با استفاده از مدل هاي QSPR (Quantitative Structure Property Relationship) ارائه شده قبلي بكار رفته است. درصد خطاي پيش بيني بدست آمده بين داده هاي تجربي و محاسباتي بيانگر قدرت پيش بيني مدل در يك محدوده قابل قبول است.