بررسی اثرات ضد التهابی و ضد آنژیوژنز سالبوتامول در مدل التهابیAir pouch در موش صحرایی نر

Abstract

شواهد بسیاری بیانگر ارتباط دوطرفه بین سیستم عصبی و سیستم ایمنی است. در این راستا اثر ایمنومدولاتوری گیرنده‌های بتا و نقش بارز آن‌ها در فرآیند التهاب اخیراً مشخص شده است. هدف: این مطالعه به بررسی اثرات ضدالتهابی و ضدآنژیوژنز سالبوتامول در مدل التهابی air pouch پرداخته است. روش کار: برای ایجاد مدل التهابی air pouch بعد از بیهوشی سطحی حیوان، در روزهای اول و سوم به ترتیب 20 و 10 سی‌سی هوای استریل زیرجلدی در ناحیه پشتی حیوان تزریق گردید. در روز ششم کاراژنین به داخل پاچ‌ تزریق گردید. گروه‌های درمان سالبوتامول با دوزهای 25 الی 500 میکروگرم، سالین نرمال به عنوان حامل دارو، دیکلوفناک سدیم و دگزامتازون به عنوان استاندارد، پروپرانولول به عنوان آنتاگونیست سالبوتامول، سالبوتامول + پروپرانولول هر کدام در حجم یک سی‌سی بلافاصله قبل از کاراژنین و در دو روز متوالی پس از آن به داخل pouch تزریق شد. 72 ساعت پس از التهاب، حیوان کشته شد و پارامترهای التهابی شامل حجم اگزودا، تعداد لکوسیت‌ها و وزن بافت گرانولوماتوز و تغییرات بافتی آن، میزان VEGF و IL-1β بررسی شد. برای بررسی میزان آنژیوژنز مقدار هموگلوبین موجود در بافت گرانولوماتوز با استفاده از کیت هموگلوبین اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: سالبوتامول پارامترهای التهابی و آنژیوژنز را به طور معنی‌داری کاهش داد. به طوری که دوزهای 25، 125، 250 و500 میکروگرم با سطح آماری p<0.001 پارامترهای التهابی و آنژیوژنز را کاهش داد و همچنین دوزهای 125، 250 و 500 میکروگرم میزان VEGF و IL-1β را کاهش داد (p<0.05). نتیجه‌گیری: سالبوتامول در مدل التهابی air pouch، آنژیوژنز و تمام پارامترهای التهابی را کاهش می‌دهد. اثر ضدآنژیوژنز سالبوتامول می‌تواند به عنوان چشم‌انداز روشنی در درمان سرطان و بیماری‌های التهابی مزمن مدنظرقرار گیرد. احتمالاً اثرات ضدآنژیوژنز سالبوتامول به اثرات کاهشی آن در غلظت VEGF و IL-1β مربوط باشد.