بررسی اثرات ضد التهابی و ضد آنژیوژنز اکسیتوسیی در مدل التهابییAir pouch در موش صحرایی نر
Abstract
آنژيوژنز و التهاب دو فرآيند وابسته به هم هستند. التهاب با تحريک فاکتور های آنژيوژنيک،
آنژيوژنز را تقويت مي کند و آنژيوژنز کنترل نشده در توسعه بيماری های التهابي مزمن دخالت
دارد. با توجه به ارتباط دوطرفه ميان سيستم ايمني وسيستم عصبي، نوروپپتيد اکسي توسين
مي تواند روی آنژيوژنز و التهاب در مدل التهابي air pouch مؤثر باشد.
هدف:
هدف از اين مطالعه ارزيابي اثرات اکسي توسين بر پارامترهای التهابي و آنژيوژنز در مدل
التهابي air pouch در موش صحرايي نر مي باشد.
روش کار:
برای ايجاد air pouch ، موش های صحرايي نر از نژاد ويستار ) 250 - 200 گرم( انتخاب شدند.
در روزهای اول و سوم به ترتيب 20 و 10 ميلي ليتر هوای استريل در پشت حيوان بيهوش
تزريق گرديد. روز ششم با تزريق کاراژنين درون pouch ، التهاب القا شد. اکسي توسين
)تست(، سالين )کنترل منفي(، ديکلوفناک و دگزامتازون )کنترل مثبت( هم زمان با کاراژنين، 24
و 48 ساعت بعد از آن، تزريق شد. سه روز بعد از القای التهاب، pouch گشوده شد و اگزودا
جهت بررسي تجمع لکوسيتي، غلظت VEGF و IL-1β جمع آوری گرديد. بافت گرانولوما جدا
شده و پس از توزين، تغييرات بافتي آن مطالعه شد. جهت بررسي آنژيوژنز، بافت پس از
شستشو با بافر فسفات سالين به قطعات ريز بريده شد و بعد از هموژنيزه شدن در معرف
خلاصه 2
درابکين، سانتريفوژ انجام شد . مقدار هموگلوبين در مايع رويي، توسط اسپکتروفوتومتر تعيين
شد.
يافته ها:
اکسي توسين با دوزهای 25 / 4 ، 5 / 8 و 17 ميکروگرم به شکل بارزی حجم اگزودا، تجمع
لکوسيتي و وزن بافت گرانولوما را در مدل التهابي pouch air کاهش داد. همچنين آنژيوژنز،
غلظت VEGF و IL-1β در اگزودا به شکل معني دار با هر سه دوز کاهش يافت.
نتيجه گيری:
اين مطالعه نشان مي دهد اکسي توسين قادر است التهاب و آنژيوژنز را در مدل التهابي air pouch کاهش دهد. احتمالاً اين اثرات به واسطه مهار توليد VEGF و IL-1β در اگزودای
التهابي مي باشد.