بررسی اثر مصرف همزمان دولوگزتین با مورفین بر روی علائم سندرم محرومیت ناشی از مصرف مورفین در موش صحرائی نر
Abstract
سندرم محرومیت از مورفین، بعد از مصرف طولانی مدت مورفین و به هنگام قطع مصرف ناگهانی آن و یا به دنبال تجویز آنتاگونیستهای اپیوئیدی مانند نالوکسان دیده میشود. یکی از دلایل اصلی منع مصرف طولانی مدت داروهای این گروه، بروز تحمل به اثرات ضد دردی و وابستگی بعد از آن است. علایم سندرم محرومیت گاه تا ساعتها بعد از قطع مصرف مورفین و یا تزریق نالوکسان قابل مشاهده میباشد.
هدف:
هدف اصلی از این مطالعه بررسی تأثیر تزریق داخل صفاقی دولوگزتین بر روی علائم سندرم محرومیت از مصرف مورفین در موش صحرایی نر میباشد.
روش کار:
حیوانات (رت نر، نژاد ویستار در محدوده وزنی 240-170 گرم و با سن مشابه که به صورت تصادفی انتخاب شدهاند.) به 5 گروه شش تایی تقسیم شده و روزانه رژیمهای زیر را دریافت کردند:
1-در گروه کنترل مورفین برای ایجاد وابستگی، از تزریقات دو بار در روز زیر جلدی محلول تزریقی سولفات مورفین با دوز (mg/kg10) به مدت 9 روز (به ترتیبmg/kg 5، 10، 10، 15، 15، 20، 20، 25و 25) استفاده شد.
2-در گروه کنترل سالین، از تزریقات دو بار در روز داخل صفاقی سالین ( 9/0% ) به مدت 9 روز استفاده شد که در روز نهم تنها دوز صبحگاهی تزریق گردید و بعد از دوز آخر سالین، نالوکسان تزریق شده و علائم سندرم محرومیت ثبت گردید.
3-در گروههای3 و4 و5، داروی دولوگزتین در سه دوز مختلف (mg/kg 40،20،10) در حامل نرمال سالین 9/0% حل گردیده و در تمام روزها بعد از حصول وابستگی با استفاده از سرنگ تزریق داخل صفاقی گردید.
4-یک گروه از رت ها نیز داروی دولوگزتین را به تنهایی با دوز mg/kg02 دریافت نمود.
نتایج:
با توجه به یافتهها، داروی دولوگزتین با دوزهای mg/kg 40،20،10 به صورت داخل صفاقی به طور معنی دار و وابسته به دوز علائم سندرم محرومیت (تعداد رفتارهای پرش(p<0/05) و ایستادن (p<0/001)، مدت زمان تیمار آلت تناسلی (p<0/01)، حرکت سگ خیس مانند (p<0/05) و مدت زمان دندان قروچه (p<0/01) را کاهش داده است.
مصرف دولوگزتین به تنهایی تداخل و تأثیری بر میزان علائم سندرم ترک نداشته و در هیچکدام از تستهای مزبور تفاوت معنی داری با گروه سالین دیده نشد.
نتیجه گیری:
دولوگزتین در دوزهای 40،20،10 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت داخل صفاقی، توانست سبب کاهش اکثر علائم سندرم محرومیت نسبت به مورفین شود.