بررسی خصوصیات فیزیکوشیمیایی و افزایش میزان انحلال برون تن سلککسیب بکمک تکنیک in situ micronization

Abstract

سابقه و زمینه: سلککسیب یک داروی کم محلول در آب بوده و فراهمی زیستی شکل کریستالی آن بسیار پایین می‌باشد. هدف:هدف از‌این بررسی، افزایش محلولیت و سرعت انحلال سلککسیب با تهیه میکروکریستال‌‌های سلککسیب با روش تغییر حلال بود (میکرونیزاسیون in situ). در روش رسوب دادن با تغییر حلال می توان خصوصیات دارو را از نظر‌ایجاد ذرات پایدار و همگن با اندازه ذر‌های کوچکتر، بازده تولید و سرعت انحلال سریع تر بهبود داد. هدف از‌این بررسی بهبود خصوصیات فیزیکوشیمیایی و انحلال سلککسیب بود. روش کار: آگلومره‌‌های سلککسیب با بریج35 (به عنوان پایدارکننده)، استن (حلال) و آب (ناحلال) تهیه شدند. خصوصیات آگلومره‌ها با DSC، XRD و FTIR بررسی شدند. یک طرح فاکتوریل کامل برای بررسی همبستگی متغیر‌های وابسته مانند اندازه ذرات، میزان توزیع دارو، درصد داروی آزاد شده تا پانزدهمین دقیقه، بازده تولید، تغییرات انرژی آزادگیبس، تغییرات آنتالپی و محلولیت اشباع بر روی به متغیر‌های مستقل مانند دور همزن، حجم‌‌های فاز آلی و آبی، مدت زمان همدن، غلظت عوامل پایدارکننده(مانند بریج35، توین 80 و هیدروکسی پروپیل متیل سلولز) انجام گردید. نتایج: نتایج DSC و FTIR وجود هرگونه تداخلی بین دارو و عامل پایدارکننده را نشان نداد.‌ این مطالعات روشن کردند که کاهش در کریستالیتی آگلومره‌ها‌ ایجاد می شود. خصوصیات میکرومرتیکس میکروکریستال‌ها در مقایسه با پودر داروی خالص بطور محسوسی بهبود نشان داد. برای مثال توزیع دارو و بازده تولید میکروکریستال‌ها به ترتیب در محدوده 22/48%-84/32% و 33/83%-55/64% بدست آمد. محلولیت و سرعت آزادسازی دارو بطور برون تن با افرایش غلظت پایدارکننده (از 05/0 تا 15/0 گرم) افزایش نشان داد. نتایج نشان داد که میکروکریستال‌‌های دارو با عامل پایدارکننده، بطور محسوسی سرعت انحلال را افزایش داده بهبود مشخصی در سرعت انحلال ذرات دارو در مقایسه با پودر خالص سلککسیب و کپسول تجاری سلککسیب مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: بطورکلی چنین می توان نتیجه گرفت که تکنیک میکرونیزاسیون insitu (در محل) به روش تغییر حلال، ابزاری مناسب جهت تشکیل میکروکریستال های مؤثر با بهبود خصوصیات ریزش پذیری فارماسیوتیکس دارو جهت افزایش سرعت انحلال داروی کم محلول مانند سلککسیب می‌باشد.