بررسی تغییرات سطح پلاسمایی تورین در مسمومین حاد با عوامل هپاتوتوکسیک در طی زمان بستری شدن آنها در بیمارستان سینا تبریز

Abstract

مسموميت كبدى يا آسيب كبدى ناشى از دارو يك علت مهم بيمارى كبدى است كه در 1 در 1000 تا 1 در 10000 بيمارى كه دوزهاى درمانى داروهاى مختلف را مصرف میكنند، بروز می كند . به نظر می رسد كه مسموميت كبدى ناشى از دارو در جمعيت عمومى بسيار بيشتر از اين ميزان باشد. بيش از 50 ٪ موارد نارسايى حاد كبد ثانويه به مسموميت كبدى ناشى از دارو است كه استامينوفن شايع ترين علت آن می باشد. تورین یکی از فراوان ترین اسیدهای آمینه بدن می باشد که در ساختمان پروتئین وارد نشده ولی به صورت آزاد یا داخل پپتیدهای ساده وجود دارد. مطالعات قبلی در رابطه با مطالعه تورین بعنوان بیومارکر غیر اختصاصی برخی از بیماری ها نظیر نکروز کبدی ناشی از پاراستامول و تتراکلریدکربن، نکروز ماهیچه ای، انفراکتوس میوکارد، سکته مغزی و غیره، باعث تقویت این فرضیه شد که احتمالاً سطح پلاسمايي تورين می تواند بعنوان یک بیومارکر غیر اختصاصی در مسمومیت حاد با عوامل هپاتوتوکسیک مطرح شود. مزيت تورين اين است كه ماده‌اي است پايدار با روش‌هاي اندازه‌گيري آسان كه مقدار آن در حمل و نقل و در طي پروسه آزمايش تغيير نمي‌كند. روش های اصلی انجام کار: سي نفر بیمار مسموم حاد با عوامل هپاتوتوكسيك مراجعه كننده به بیمارستان سینای تبریز پس از دادن اطلاعات كافي انتخاب و 5ml نمونه خون چهار بار، دربدو ورود بیمار به بیمارستان، 12، 24و 48 ساعت بعد از طریق ورید ساعد گرفته شد. اندازه گیری سطح تورین با استفاده از متد قبلا"اصلاح شده،توسط دستگاه HPLC با دتکتور فلورسانت در آزمایشگاه صورت گرفت. اندازه گیری فعاليت آنزيمهاي كبدي و زمان پروترومبین بصورت روتين توسط آزمايشگاه بيوشيمي بيمارستان سينا صورت گرفت. یافته های اصلی: نتایج این بررسی نشان داد که سطح پلاسمایی تورین در افراد مسموم در 12 ساعت اولیه پس از overdose افزایش یافته بود و نتایج حاصل از آنالیز آماری non-parametric student t-test (Mann-Whitney)معنی دار بودن تفاوت بین گروه کنترل و مسمومین حاد در بدو ورود، از نظر سطح پلاسمایی تورین را نشان داد (P<0.0001). ولی ارتباط معنی داری بین تغییرات غلظت تورین و تغییرات مقدار بیومارکرهای آسیب کبدی در 48 ساعت اولیه پس از مسمومیت وجود نداشت. نتیجه گیری: یک نتیجه کلی و نهایی که از این مطالعه حاصل می شود این است که با توجه به مطالعات زیادی که بر روی تورین صورت گرفته و افزایش غلظت آن در مسمومیت ها و شرایط استرس تایید شده است و از آنجا که تورین در 12 ساعت اولیه پس از مسمومیت افزایش قابل توجه ای دارد ولی سایر بیومارکرهای آسیب کبدی پس از 48 ساعت افزایش چشمگیر می یابند، بنابراین معرفی تورین به عنوان یک بیومارکر غیراختصاصی می تواند قدم موثری در تشخیص زودرس آسیب کبدی ناشی از مسمومیتها و پیش آگهی بیماری باشد، لذا برای مطالعه این ماده به عنوان بیومارکر نیاز به نمونه های بیشتر و انجام نمونه گیری تا چندین روز پس از مسمومیت بیمار می باشد.