بررسی تاثیر گیرنده های A2a بر روی سندرم محرومیت از مصرف مرفین در موش صحرائی نر

Abstract

سندرم محروميت از مرفين، بعد از مصرف طولاني مدت مرفين و به هنگام قطع مصرف ناگهاني آن و يا بدنبال تجويز آنتاگونيستهاي اُپيوئيدي مانند نالوکسون ديده ميشود. يکي از دلايل اصلي از منع مصرف طولاني مدت داروهاي اين گروه، بروز تحمل به اثرات ضد دردي و وابستگي بعد آن است. علائم سندرم محروميت گاه تا ساعتها بعد از قطع مصرف مرفين و يا تزريق نالوکسون قابل مشاهده ميباشد. هدف: هدف اصلي از اين مطالعه بررسي تأثير تزريقات داخل بطن مغزي آنتاگونيست گيرنده هاي A2a بر روي سندرم محروميت از مصرف مرفين در موش صحرائي نرميباشد. روش کار: حيوانات )رت نر، نژاد wistar در محدوده وزني g240-200 و با سن مشابه که بصورت تصادفي انتخاب شدهاند.) به 7 گروه شش تايي تقسيم شده وروزانه رژيمهاي زير را دريافت کردند: - براي ايجاد وابستگي، از تزريقات دوبار در روز زير جلدي محلول سولفات مرفين (mg/ml 10) به مدت 9 روز (به ترتيب mg/kg25،25،20،20،15،15،10،10،5) استفاده شد و با استفاده از سرنگ انسولين1 ميلي ليتر تزريق SC گرديد. - آنتاگونيست اختصاصي گيرنده ي A2aيا SCH-58261 (μg/5μl/Rat40و80و160) در حامل (0.9%saline normal+DMSO 11%) حل گرديده ودر روزنهم بعد از حصول وابستگي، بااستفاده از سرنگ هميلتون، تزريق ICV گرديد. دو گروه کنترل در نظر گرفته شدند که مورفين روزانه (ICV) saline normal %0.9 + (SC)10 mg/kg دريافت کردند . حجم تزريق μl 5 داخل بطن مغزي با سرعت دقيقهμl/ 5 براي هر موش بود. نتايج:با توجه به يافته ها، آنتاگونيست اختصاصي گيرنده ي A2aيا SCH-58261 با دوز هاي (μg/5μl/Rat40و80و160) به صورت داخل بطن مغزي، به طور معني دار و وابسته به دوز علائم سندرم محروميت (تعداد رفتارهاي پرش و ايستادن، مدت زمان تيمار آلت تناسلي، دفعات کشيدن شکم روي زمين و حرکت سگ خيس مانند)را کاهش داده است. مصرف SCH-58261 به تنهايي تداخل و تاًثيري بر ميزان علائم سندرم ترک نداشته و در هيچکدام از تست هاي مذبور تفاوت معني داري با گروه سالين ديده نشد. نتيجه گيري: در مجموع نتيجه مي گيريم که SCH-58261 در دوزهاي (μg/5μl/Rat40و80و160) به صورت داخل بطن مغزي، توانست سبب کاهش علائم سندرم محروميت نسبت به مورفين شود.