طراحی نانوپارتیکل و میکروپارتیکل های مرکب دیکلوفناک سدیم و ارزیابی خصوصیات ورهش آنها

Abstract

ديکلوفناک سديم يک داروی ضد التهاب غير استروئيدي مي باشد که براي تسکين درد و درمان انواع آرتريت از جمله آرتريت روماتوئيد و استئو آرتريت به کار مي رود. هدف از اين بررسي در ابتدا انکپسولاسيون نانوپارتيکل های پليمری در ميکروپارتيکل های پليمری به روش امولسيون مضاعف (w/o/w) ، با استفاده از يک پليمر نامحلول در آب و انتخاب حلال آلي مناسب بوده وسپس ارزيابي تأثير انکپسولاسيون نانوپارتيکل ها در ميکروپارتيکل هاي مرکب بر روی کاهش رهش انفجاري بود. برای تهيه ميکروپارتيکل مرکب، سوسپانسيون نانوپارتيکل به عنوان فاز داخلي امولسيون اوليه انتخاب شد. متيلن کلرايد و اتيل استات به ترتيب به عنوان فاز خارجي امولسيون اوليه نانوپارتيکل و ميکروپارتيکل مرکب انتخاب گرديد. ε- پلي کاپرولاکتون (PCL ) در متيلن کلرايد حل شده براي ساخت نانوپارتيکل ها بکار رفت، در صورتي که اتيل سلولز در اتيل استات حل شده و به عنوان نا حلال برای پلي کاپرولاکتون در تهيه ميکروپارتيکل های مرکب بکار رفت. در اين بررسي، ميکروپارتيکل، نانوپارتيکل، ميکروپارتيکل مرکب با نسبت های مختلف دارو به پليمر تهيه شدند و ميزان بارگيري، کارآيي بارگيري، بازده توليد، اندازه ذره اي و آناليز های (Differential Scanning Calormetric ) DSCوFTIR ( Fourier Transform Infrared Spectroscopy) و Diffractometry) ( X-ray XRD انجام گرفت. همچنين نتايج ميکروپارتيکل های مرکب با نانوپارتيکل ها و ميکروپارتيکل های کلاسيک تهيه شده با همان روش مقايسه شدند. بررسي رهش دارو براي ميکروپارتيکل ها در محيط بافر فسفات (4/7=pH) و برای ميکروپارتيکل های مرکب و نانوپارتيکل ها در محيط بافرفسفات سالين(4/7=pH) انجام گرديد. بهترين فرمولاسيون برای ميکروپارتيکل های ساده و نانوپارتيکل ها، F3 (با نسبت دارو به پليمر4:1/0) و( با نسبت دارو به پليمر 1:1/0 )NP1 بود. ميزان داروي بارگيري شده آنها به ترتيب 89/26 %، 07/9% و ميزان کارآيي بارگيری 2/94%، 44/99% و اندازه ذرات آنها 114/13 ميکرون و 756 نانومتر به دست آمد. در مورد ميکروپارتيکل های مرکب فرمولاسيون منتخب ) COM3 با نانوپارتيکل انکپسوله با نسبت دارو به پليمر4:1/0 )، با 51/16% داروی بارگيری شده و 04/99% کارآيي بارگيری و 013/13 ميکرون اندازه ذره اي بود. با بررسي طيف های DSC،FTIR ، XRD مشاهده شد که پيک ديکلوفناک سديم، در تمام فرمولاسيون ها پايدار باقي مي ماند و در فرمولاسيون ها با افزايش نسبت دارو به پليمر،شدت پيک دارو افزايش نشان مي دهد.در بررسي کينتيک آزادسازي دارو، با برازش مدل های مختلف کينتيک و بالاترين r2، بهترين مدل براي فرمولاسيون هاي F3 و NP1، مدل پپاس و برای COM3، مدل هيگوشي بدست آمد. مقايسه رهش فرمولاسيون COM3 و قرص آهسته رهش ديکلوفناک سديم رهش انفجاري کمتری در COM3 نسبت به قرص آهسته رهش نشان داد. رهش انفجاري ميکروپارتيکل های مرکب بطور قابل توجهي پائين تر بود که ممکنست بوسيله ديفوزيون آهسته تر داروها از طريق ديواره پليمری مضاعف در ميکروپارتيکل های مرکب توجيه کرد که توسط ماتريکس نانوپارتيکل های انکپسوله شده در ميکروپارتيکل ها ايجاد مي شود که ضرورت مرحله ديگری از ديفوزيون از ديواره پليمری را ايجاب مي کند.