بررسی خشکی دهان ناشی از پرتو درمانی در بیماران مبتلا به کارسینوم نازوفارنکس مراجعه کننده به بیمارستان امام تبریز تیر 1384 تا تیر 1385
Abstract
زمينه و اهداف:
هدف اين مطالعه، بررسي خشكي دهان ناشي از پرتودرماني در بيماران مبتلا به كارسينوم نازوفارنكس مراجعه كننده به بيمارستان امام تبريز از تير ماه 1384 تا تير ماه 1385 مي باشد.
مواد و روش ها:
30 بيمار مبتلا به كارسينوم نازوفارنكس كه همه توسط روش پرتودرماني مرسوم درمان مي شدند، براي اين مطالعه انتخاب شدند. از آنها خواسته شده بود تا حداقل دو ساعت قبل از جمع آوري بزاق، چيزي نخورند ، نياشامند، مسواك نزنند و سيگار نكشند. بزاق غير تحريكي اين بيماران در سه مرحله يعني قبل از شروع درمان ، سه هفته بعد از شروع درمان و بعد از اتمام درمان توسط روش spitting جمع آوري و با پيپت مدرج اندازه گيري گرديد.
يافته ها:
تفاوت بين ميانگين ترشح بزاق بيماران در سه زمان ذكر شده، از نظر آماري معني دار مي باشد. (0001/0 p<) مقايسه دو به دوي ميانگين ترشح بزاق در زمان هاي ذكر شده براي كل بيماران و براي مردان به تنهايي و زنان به تنهايي تفاوت آماري معني داري را نشان داد. (00025/0P<)
اما تفاوت بين زنان و مردان در قبل از شروع درمان (723/0 p= )، سه هفته بعد از شروع درمان (724/0 =p) و بعد ار اتمام درمان (595/0=p)، از نظر آماري معني‌دار نمي باشد.
ارتباط بين سن با ميانگين كاهش ترشح بزاق در كل بيماران (76/0 =p و 057/0 - = r) ، در مردان (96/0=p و011/0=r) و در زنان(539=p و208/0-=r)از نظر آماري معني دار نمي‌باشد.
نتيجه گيري :
غدد بزاقي انسان به آسيب ناشي از پرتو بسيار مستعد و حساس است و پرتو درماني مرسوم موجب خشكي دهان شديد در بيماران مبتلا به كارسينوم نازوفارنكس مي گردد. سن و جنس تاثيري در خشكي دهان ناشي از پرتو درماني ندارد.