پوسیدگی ثانویه در دندانهای کروان شده، بررسی علائم رادیوگرافیک و کلینیکی
Abstract
ارزش تشخيصي راديوگرافي در كشف پوسيدگي دندانهاي ترميم نشده به خوبي بررسي شده است اما اطلاعات اندكي در مورد استفاده از راديوگرافي در تشخيص پوسيدگي ثانويه روي لبه هاي روكش وجود دارد. هدف از انجام اين مطالعه، مرتبط ساختن يافته هاي باليني پوسيدگي ثانويه با بررسي راديوگرافي مي باشد.
تعدادي بيمار كه تحت ترميم با پروتز ثابت قرار داشتند و حداقل يك ضايعه پوسيدگي را داشتند به صورت تصادفي انتخاب و وارد مطالعه شدند. گروه آزمون شامل 1500 سطح اينترپروگزيمال دندان روكش شده و همچنين 950 سطح اينترپروگزيمال، دندان ترميم نشده به عنوان گروه كنترل از نظر ضايعات پوسيدگي اينترپروگزيمال به صورت راديوگرافي و باليني مورد بررسي قرار گرفتند. وسعت ضايعات با عنوان اوليه، زودرس و عميق تقسيم بندي شد.
داده ها براساس توزيع نرمال به صورت آماري آناليز شدند. تفاوت معني داري از نظر آماري با استفاده از آزمون x2 معين شد.
پوسيدگي ثانويه از نظر تشخيص باليني در % 2/17 از 1500 سطح اينترپروگزيمال و تنها در % 12 به صورت راديوگرافيك تشخيص داده شد. ميزان ضايعات پوسيدگي اينترپروگزيمال كه به صورت باليني در دندانهاي ترميم نشده تشخيص داده شدند، با استفاده از راديوگرافي از % 6/4 به %8/5 افزايش پيدا كرد.
با توجه به نتايج اين مطالعه، راديوگرافي حساسيت تشخيص پوسيدگي اينترپروگزيمال در دندانهاي ترميم نشده را بهبود مي بخشد اما در تشخيص پوسيدگي ثانويه در دندانهاي روكش دار، معاينة باليني دقيق تر از بررسي راديوگرافيك مي باشد.