مقایسه بالینی هیدروکسی آپاتیت نانوکریستال با پیوند استخوانی اتوژن در درمان ضایعات پریودنتال داخل استخوانی دو و سه دیواره، با re-entry شش ماهه
Abstract
زمينه و اهداف :
رژنراسيون كامل و قابل پيش بيني بافتهاي از دست رفته پريودنتال بر اثر تروما يا عفونت از اهداف اصلي درمانهاي پريودنتال محسوب مي‌شود.تاكنون مواد پيوندي مختلفي در درمانهاي رژنراتيو ضايعات داخل استخواني با موفقيت مورد استفاده قرار گرفته‌اند.هدف از مطالعه حاضر ارزيابي استفاده باليني از هيدروکسي آپاتيت نانو کريستال و مقايسه آن با پيوند استخواني اتوژن در درمان ضايعات داخل استخواني پريودنتالي دو و سه ديواره مي‌باشد.
مواد و روشها :
اين مطالعه به روش كارآزمايي باليني يك سوكور بر روي 12 جفت ضايعه داخل استخواني پريودنتالي دو و سه ديواره مشابه با عمق پروبينگ 5 ميلي‌متر يا بيشتر و عمق ضايعه استخواني بيشتر و يا مساوي 3 ميلي‌متر به دنبال فاز يك درمان انجام گرفت. در نواحي كنترل از استخوان اتوژن و در نواحي تست از هيدروکسي آپاتيت نانو کريستال استفاده شد.
يافته‌ها :
در شروع مطالعه، دو گروه از لحاظ ايندكس پلاك و لثه و متغيرهاي بافت نرم و سخت تفاوت معنی‌داري با هم نداشتند.پس از 6 ماه آناليزهاي آماري بيانگر كاهش معنی‌دار در عمق پروبينگ باليني، بهبود حد چسبندگي باليني و ميزان پرشدن ضايعه استخواني در هر دو گروه بود.اما با مقايسه بين گروهها تفاوت معنی‌داري در پارامترهاي بافت سخت و نرم مشاهده نشد.
ميزان پر شدن ضايعه استخواني در گروههاي تست و كنترل به ترتيب 54/2 ميلي‌متر و 92/2 ميلي‌متر مشاهده گردید.
نتيجه‌گيري :
نتايج تحقيق حاضر نشان مي‌دهد كه هر دو ماده پيوندي باعث بهبود معنی‌دار پارامترهاي باليني شده و تفاوت آماري معنی‌داري در مقايسه بين گروهي مشاهده نگرديد.با استناد به نتايج اين مطالعه و با توجه به محدوديتهاي استفاده از استخوان اتوژن، مي‌توان از هيدروکسي آپاتيت نانو کريستال به عنوان جايگزيني مناسب استفاده كرد.