مقایسه بالینی کاربرد پروتئین های ماتریکس مینایی به تنهایی و به همراه پیوند استخوانی دکلسیفیه منجمد و خشک شده آلوژن DFDBA در درمان ضایعات پریودنتال داخل استخوانی دو و سه دیواره به همراه Re-entry شش ماهه

Abstract

پيش زمينه: ضایعات داخل استخوانی یک مشکل عمده در درمانهای پریودنتال می باشند. روشهای درمانی متعددی برای درمان این ضایعات معرفی شده اند که یکی از آنها درمانهای ترکیبی می باشند. هدف از درمانهاي تركيبي ارتقاء predictability باليني و بهبود نتايج رژنراتيو مي باشد.در سالهاي اخير با معرفي عوامل osteopromotive مانند EMD و مواد پيوندي استئوكانداكتيو همانند Bio-oss, FDBA و همچنين مواد استئواينداكتيو- استئوكانداكتيو مانند DFDBA، روشهاي متعددي از درمانهاي تركيبي معرفي شده اند. هدف از اين مطالعه ارزيابي نتايج درماني EMD در مقايسه با EMD+DFDBA در درمان ضايعات داخل استخواني پريودنتال 2 و 3 ديواره مي باشد. مواد و روش كار:اين کار آزمایی بالینی، بر روی 12 جفت ضایعه پریودنتالی داخل استخوانی 2و3 دیواره بصورت Split mouth و عمق پروبينگ اوليه mm 5 ≤ و جزء عمودی استخواني mm 3 ≤ متعاقب درمانهاي فاز اول پريودنتال انجام شد. روش آماری: داده های حاصل از اندازه گیری متغیرهای تحقیق، در قبل و بعد از درمان با استفاده از نرم افزار آماری SPSS آنالیز شدند. تاثیر تک تک روشها با انجام آزمون willcoxon ارزیابی شدند. در جهت مقایسه میزان تاثیر دو روش با یکدیگر از آزمون mann- withny استفاده شد. نتايج :در شروع مطالعه اختلاف قابل ملاحظه ای در شاخص ایندکس پلاک (PI) و شکل ضایعات وجود نداشت. دو گروه درماني از لحاظ شاخص هاي بافت نرم و بافت سخت تفاوتي را نشان نمي دادند. بعد از 6 ماه آناليز آماري بهبود معني داري را در ارتباط با شاخص های بافت نرم و بافت سخت براي هر دو گروه نسبت به قبل از درمان نشان مي داد.كاهش عمق پروبينگ (Probing Depth Reduction) یا (PDR) براي گروه EMD در حدود 1/1±1/3 ميليمتر و براي گروه درمان تركيبي حدود0/1 ± 6/3 ميليمتر بود. حصول چسبندگي باليني(Clinical Attachment Gain) یا (CAG) براي گروه EMD و EMD+DFDBA به ترتيب2/1 ± 1/2 ميليمتر و6/1 ± 3/2 ميليمتر بود. هر چند در ارتباط با اين دو شاخص بهبود كلينيكي بيشتري براي گروه درمان تركيبي ديده مي شد ولي دو گروه از لحاظ آماري با هم تفاوت معني داري را نشان نمي دادند. در ارتباط با پارامتر Bone fill مقادير83/0 ± 7/2 (60٪) ميليمتر و89/0 ± 9/2 (63٪) ميليمتر به ترتيب براي گروه EMD و EMD+DFDBA به دست آمد كه تفاوت معني داري از لحاظ آماري ديده نمي شد. ولي در ارتباط با پارامتر Defect resolution ،گروه درمان تركيبي DFDBA+EMD بهبود بيشتري را هم از لحاظ كلينيكي و هم از لحاظ آماري نسبت به گروه EMD نشان مي داد(89٪ در مقابل 77٪). نتيجه گيري:هر دو روش در درمان ضايعات داخل استخواني پريودنتال موفق بودند . نتایج این مطالعه نشان می دهد که گرچه روش درمانی DFDBA+EMD از لحاظ بالینی نتایج بهتری در ارتباط با شاخص های کاهش عمق پروبینگ ، حصول چسبندگی بالینی و میزان پر شدن ضایعه استخوانی در مقایسه با روش EMD نشان می داد. ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبودند، قابل ذکر است که در روش DFDBA+EMD از لحاظ شاخص Defect resolution اختلاف معنی داری را نسبت به روش EMD نشان می داد. لازم به توضیح است که اگر این Defect resolution در اثر Bone fill باشد یک نقطه قوت برای ترکیب مورد نظر محسوب می شود ولی اگر در اثر تحلیل استخوان کرستال حاصل شده باشد نمی توان آن را یک مزیت برای ترکیب مورد نظر عنوان نمود که در این مطالعه هر دو مورد روی داده است یعنی گروه ترکیب EMD+DFDBA هم Bone fill بیشتری نسبت به گروه EMD داشته و هم تحلیل استخوان کرستال بیشتر. بطور کلی می توان نتیجه گرفت که افزودن DFDBA به EMD باعث بهبود معنی دار نتایج EMD نمی شود.