استفاده از انگشتان دست افراد به عنوان شاخصی جهت تعیین باز شدن دهان به میزان طبیعی، در دانشجویان دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
Abstract
مقدمه: میزان بازشدن دهان فاکتور مشخصی در بسیاری از شرایط کلینیکی می باشد و می تواند جهت مدیریت درمان بیماران استفاده شود. برای تشخیص کاهش بازشدن دهان لازم است که میزان بازشدن طبیعی دهان در یک جمعیت مشخص باشد. ضمن اینکه این میزان طبیعی بازشدن؛ تحت تاثیر سن، جنس، نژاد و ... می باشد. به منظور دسترسی به یک ایندکس ساده و قابل اجرا در بعضی مطالعات از انگشتان دست خود فرد استفاده شده است.
اهداف: هدف از این مطالعه استفاده از انگشتان دست افراد به عنوان شاخصی جهت تعیین بازشدن دهان به میزان طبیعی در دانشجویان دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز بوده است.
مواد و روش کار: 150 دانشجوی دندانپزشکی (19 تا 47 سال، با میانگین 10/8 ±94/27 سال) در این مطالعه مورد معاینه قرار گرفتند و به دو گروه با و بدون اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي تقسيم شدند و توانایی هر کدام در قراردادن عمودی سه انگشت (اشاره، میانی و انگشتری) یا چهار انگشت(اشاره، میانی، انگشتری، کوچک) بین لبه انسیزال دندانهای ثنایای فک بالا و پایین بررسی شد و میزان حداکثر بازکردن دهان (MMO) و پهنای سه انگشت و چهار انگشت دست راست و چپ اندازه گیری شد.
یافته ها:74٪ افراد قادر به فروبردن سه انگشت در داخل دهان و 3/15٪ قادر به فروبردن چهارانگشت در داخل دهان بودند. میانگین حداکثر باز شدن دهان 6/7±87/51 ميليمتر بود.
در زنان بین پهنای سه انگشت دست راست و چپ و حداکثر بازکردن دهان ارتباط معنی داری وجود داشت .
نتیجه گیری: در محدوده مطالعه ما، در جمعيت فوق از انگشتان دست افراد نمي توان به عنوان شاخصي جهت بررسي ميزان بازشدن طبيعي دهان در افراد داراي علائم اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي و افراد بدون علائم اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي استفاده كرد.