شیوع بی دندانی کامل و پارسیل در زنان و مردان 64-35 ساله مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی تبریز در سال 87-1386

Abstract

زمینه و هدف: بی‌دندانی شاخصی است که وضعیت بهداشت دهان و دندان را از جنبه‌های مختلف به نمایش می‌گذارد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع بی‌دندانی کامل و پارسیل در تبریز در سال 87-1386 و ارتباط آن با سن و جنس و سواد افراد مورد مطالعه بود. روش کار و مواد: این مطالعه مقطعی-توصیفی با استفاده از پرسشنامه بر روی جمعیت 35 تا 64 ساله مراجعه‌کننده به دانشکده دندانپزشکی تبریز انجام شد. برای تعداد 200 نفر پرسشنامه‌ای شامل اطلاعات فردی، اطلاعات مربوط به وضعیت بی‌دندانی، نوع پروتز مورد استفاده و مشکلات آن تکمیل گردید. ارتباط بین متغیرها از طریق آمار X2 و آزمون t محاسبه شد. یافته‌ها: از کل 200 بیمار (میانگین سنی 7/8 ± 15/46 سال)، 109 مورد (5/54%) بی‌دندانی پارسیل و 91 مورد (5/45%) بی‌دندانی کامل داشتند و حدود 75% از هیچ نوع پروتزی استفاده نمی‌کردند. 79% از افراد دارای پروتز مشکلی را اظهار نکردند. 5/54% از مردان و 4/38% از زنان بی‌دندانی کامل داشتند که اختلاف آنها به لحاظ آماری معنادار بود (023/0P=). میانگین سنی در بیماران با بی‌دندانی کامل 9/8±5/50 سال و در بی‌دندانی پارسیل 6/6±6/42 سال بود و ارتباط معنا‌داری بین سن و وضعیت بی‌دندانی وجود داشت (001/0P<). نتیجه‌گیری: میزان قابل توجهی از بیماران دارای بی‌دندانی در جمعیت مورد بررسی درمان پروتزی دریافت نکرده بودند. هر چند، در بین استفاده‌کنندگان از پروتز، بیشتر آنها مشکلی با پروتز خود نداشتند.