مقایسه تغییرات وضعیت آموزش در گروههای آموزش بالینی دانشکده دندانپزشکی تبریز در فاصله سالهای تحصیلی 86-1382

Abstract

آموزش بالینی بخش اساسی و مهم آموزش در علوم پزشکی به شمار می رود . محل اصلی برنامه ریزی و اجرای آموزش بالینی گروههای آموزشی هستند با استفاده از فضا، امکانات، تجهیزات و برنامه های آموزشی، فرایند آموزشی بالینی را اجرا و ارزشیابی می کنند. از آنجا که که مطالعه همه جانبه گروههای آموزشی ،سنگ زیر بنای ارتقای آموزش بالینی است ، مطالعه حاضر به دنبال پژوهشی که پنجسال قبل در دانشکده دندانپزشکی تبریز انجام شده بود به منظور ارزش یابی و مقایسه وضعیت آموزش گروههای بالینی انجام شده است . روشها و ابزار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی و مقطعی می باشد که بر روی 10 گروه آموزش بالینی و30 نفر از اعضای هیئت علمی و 110 نفر از دانشجویان و 20 نفر از مسئولین بخشها انجام شد . ابزار مورد استفاده جهت گردآوری داده ها عبارت از 4 نوع پرسش نامه کتبی که توسط گروههای مورد مطالعه تکمیل گردیده است. یافته های مطالعه با استفاده از نرم افزار SPSS 11.5 مورد تجزیه و تحلیل قرار داده شده همچنین از جدول فراوانیها و میانگین های ± تست و ضریب همبستگی و ANOVA استفاده شده است. یافته ها : کیفیت فضای فیزیکی دانشکده از نظر اساتید در حد پایین قرار دارد. ولی از نظر دانشجویان در حد متوسط می باشد. میزان دسترسی به منابع درسی از نظر اساتید ضعیف ولی از نظر دانشجویان در حد بالاست . کیفیت آموزش بالینی از نظر اساتید در حد متوسط ولی از نظر دانشجویان در حد بالا است. میانگین کیفیت آموزشی بالینی در بین گروههای آموزشی تفاوت چشم گیری دارند. میزان رضایت و توانمندی دانشجویان در حیطه های اصلی یادگیری بالینی در حد متوسط ارزیابی شده است . نتیجه گیری : با توجه به یافته های پژوهش حاضر بین نظرات دانشجویان و اساتید در مورد وضعیت آموزش بالینی تفاوت معنی دار وجود دارد، همچنین آموزش گروهها از نظر دانشجویان و اساتید در فاصله 1382 تا 1386 تغییر کرده است پیشنهاد می شود که امکانات آموزشی با در نظر گرفتن بار آموزشی گروهها توزیع گردد و مطالعات تکمیلی در این زمینه انجام شود.