تاثیر اسکوربات سدیم 10% بر چسبندگی باکتری استرپتوکوک میوتانس به سطح مینای سفید شده دندان گاوی

Abstract

با توجه به اهمیت نقش چسبندگی باکتریایی در پاتوژنز پوسیدگی ،هدف از مطالعه حاضر، بررسی نقش محلول اسکوربات سدیم 10% بر میزان چسبندگی استرپتوکوکوس میوتانس به سطح مینای بلیچ شده با ژل کاربامیدپراکساید 10% می باشد. روشها: 60 اسلب مینایی تهیه شده از دندانهای انسیزور گاو مورد استفاده قرار گرفت.بعد از پرداخت سطوح سالم مینایی توسط دیسک های سافلکس (3M) و استریلیزاسیون توسط نور ماورا بنفش ، نمونه ها بطور تصادفی به 3 گروه20 تایی ، به ترتیب زیر تقسیم شدند: گروه اول (مغروق درآب مقطر)، گروه دوم (بلیچینگ مینا با کاربامیدپراکساید 10%) و گروه سوم (بلیچینگ مینا با کاربامیدپراکساید 10%و کاربرد متعاقب محلول اسکوربات سدیم 10%). چسبندگی استرپتوکوکوس میوتانس به سطوح مینایی بصورت باکتریولوژیک بررسی شد. داده ها توسط one way ANOVA و تست تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل اماری قرار گرفت(P<0.05).. نتایج: کاربامید پراکساید 10%(گروه2)افزایش معنی داری در چسبندگی سطحی استرپتوکوکوس میوتانس درمقایسه با گروه1 (P=0.04) واسکوربات سدیم 10%پس از بلیچینگ (گروه 3) افزایش معنی داری در چسبندگی سطحی استرپتوکوکوس میوتانس در مقایسه با گروه1و2(P<0.001) ایجاد کرد. نتیجه گیری: استفاده از اسکوربات سدیم بعد از بلیچینگ دندان،باعث افزایش قابل توجه چسبندگی استرپتوکوکوس میوتانس به سطح مینا می شود.