میزان مثبت شدن تست PPD در مبتلایان لیکن پلان دهانی قبل از درمان با کورتون خوراکی

Abstract

لیکن پلان یک بیماری التهابی مزمن پوستی-مخاطی است که حدود 4-2 درصد جامعه را درگیر می کند. تعداد زیاد عوامل درمانی در این بیماری نشان دهنده ناکفایتی داروها در کنترل علایم در تمامی بیماران است. با این وجود، پایه درمانی هنوز کورتیکوستروئید باقی مانده است. درمان سیستمیک ممکن است با عوارض جانبی مختلفی همراه باشد. فعال شدن سل خاموش ممکن است پس از تجویز کورتون سیستمیک دیده شود. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج تست جلدی توبرکولین (PPD) در مبتلایان به لیکن پلان دهانی کاندید درمان سیستمیک با کورتیکوستروئید است. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، 11 بیمار با تشخیص قطعی هیستوپاتولوژیک لیکن پلان دهانی که کاندید درمان با کورتون سیستمیک بودند، طی مدت 12 ماه در دانشکده دندانپزشکی تبریز بررسی شدند. پیش از درمان، تست PPD در تمامی بیماران بعمل آمده و اندوراسیون حداقل 10 میلی متری بعنوان نتیجه مثبت درنظر گرفته شد. وجود هرگونه وضعیت تاثیرگذار بر نتیجه PPD بعنوان معیار خروج از مطالعه درنظر گرفته شد. نتایج: 11 بیمار، 10 مونث و 1 مذکر با سن متوسط 43/3 (56-25 سال) وارد مطالعه شدند. شش مورد با نتیجه PPD صفر، یک مورد با PPD دو و نیم میلی متر، یک مورد با PPD دوازده میلی متر، یک مورد با PPD پانزده میلی متر، یک مورد با PPD شانزده میلی متر و یک مورد با PPD بیست میلی متر بود. براین اساس، نتیجه تست PPD در 4 (36/4%) مورد مثبت درنظر گرفته شد. این چهار مورد، بیماران مونثی بودند که دو مورد 48 سال سن، یک مورد 45 سال و یک مورد 50 سال سن داشت. بحث و نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه، 36/4 درصد بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی کاندید درمان سیستمیک با کورتیکوستروئید دارای نتیجه PPD مثبت هستند. بنابراین، بهتر است در تمامی بیماران مشابه پیش از آغاز درمان تست PPD بعمل آید.