تاثیر وضوح تصاویر دوربین دیجیتالی در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال دندانها

Abstract

مواد و روشها:در یک مطالعه مداخله ای تجربی که بر روی گرافی دندانهای پرمولر و مولر جهت تشخیص پوسیدگی پروگزیمال دندان ها انجام گرفت ، تاثیر وضوح تصاویر دوربین دیجیتال در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال دندان ها را مورد بررسی قرار دادیم. برای اینکار از 25 عدد رادیوگرافی پری اپیکال که هر کدام شامل 2 دندان پرمولر و 1 دندان بودند با 3 رزولوشن مختلف( 480*640 و 960*1280 و1200*1600)توسط دوربین دیجیتال عکس برداری شد و هر سری از عکس ها و فیلم توسط 3 نفر(1 نفر رادیولوژیست و 2 نفر دندانپزشک) مشاهده و بر اساس 1.وجود پوسیدگی و 2.عمق پوسیدگی در صورت وجود,امتیازدهی شد. برش عرضی هر دندان برای مشاهده عمق حقیقی پوسیدگی به عنوان" استادندارد طلایی " در نظر گرفته شد.فاکتور Az در زیر منحنی Roc در بین تصاویر بدست آمده از رزولوشن های مختلف توسط روش Friedman & Wilcoxon محاسبه شد. میانگیت تفاوت بین نتایج حاصل از مشاهده کنندگان و "استاندارد طلایی" در مورد عمق پوسیدگی محاسبه و آنالیز شد. نتایج: بیشترین میزان(A(z در فیلم مشاهده شد.و تنها روزولوشن 960*1280 از لحاظ (A(z) تفاوت معنی داری با فیلم نداشت . رزولوشن 960*1280 کمترین میزان اختلاف را بین مشاهده کنندگان در مورد وجود یا عدم وجود پوسیدگی در مینا درپی داشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که برای دیجیتال کردن غیرمستقیم فیلم های رادیوگرافی با دوربین عکاسی لزوما به بیشترین مقدار روزولوشن موجود نیاز نیست. هرچند هر سه رزولوشن مورد استفاده برای گرفتن تصاویردیجیتال دارای دقت و کارایی لازم در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال را داشتند ولی تصاویری که با رزولوشن 960*1280 گرفته شده بود، بیشترین همخوانی را با فیلم رادیو لوژی در تشخیص این پوسیدگی ها داشت.