مقایسه بالینی فلپ جابجاشونده تاجی با غشای آمنیوتیک یا بافت همبند زیر اپی تلیالی در درمان تحلیل های لثه ای کلاس I و II میلر

Abstract

غشای آمنیوتیک از جمله پیوندهای آلوژنیک قابل جذب است که مزایای متعددی دارد و امروزه در رشته های مختلف پزشکی به ویژه چشم پزشکی و پوست کاربرد دارد. هدف این مطالعه بالینی کنترل شده تصادفی، مقایسه فلپ جابجاشونده تاجی با غشای آمنیوتیک یا بافت همبند زیر اپی تلیالی در درمان تحلیل های لثه ای کلاس I و II میلر می باشد. مواد و روشها: تعداد 30 ناحیه در 11 بیمار دارای تحلیل لثه ای کلاس I و II میلر با حداقل عمق 3 میلیمتر تحت درمان با غشای آمنیوتیک یا بافت همبند زیر اپی تلیالی قرار گرفتند. در گروه مورد برای درمان تحلیل لثه از فلپ جابجا شونده تاجی همراه با غشای آمنیوتیک استفاده شد و تحلیل های لثه ای گروه شاهد توسط فلپ جابجاشونده تاجی همراه با بافت همبند زیر اپی تلیالی معالجه شدند. متغیرهای مورد مطالعه عبارت بودند از : عرض لثه کراتینیزه، عمق پاکت، حد چسبندگی، عمق و عرض تحلیل، میزان پوشش ریشه، موقعیت MGJ ، پلاک ایندکس و ژنژیوال ایندکس که قبل از جراحی و در ماههای اول، سوم و ششم پس از جراحی بررسی شدند. اطلاعات جمع آوری شده توسط آزمون های SPSS ، آنالیز واریانس ANOVA و T تست مورد آنالیز قرار گرفتند. نتایج: همه بیماران طول مدت مطالعه را کامل کردند. متوسط درصد پوشش ریشه پس از 6 ماه در گروه کنترل و مورد به ترتیب 28/26 - + 75 درصد و 63/40_+ 63 درصد بود. هر دو روش درمانی منجر به بهبودی عمق تحلیل، عرض تحلیل و سطح چسبندگی بالینی شدند. در هیچ یک از دو روش درمانی تفاوت معنی داری در میزان عرض لثه کراتینیزه نسبت به شروع مطالعه مشاهده نشد. در مورد متغیرهای مورد مطالعه در هیچ یک از مراحل ارزیابی بین دو گروه تفاوت معنی داری به دست نیامد. نتیجه گیری: به نظر نمی رسد که کاربرد غشای آمنیوتیک سبب بهبود نتایج بالینی پوشش سطوح عریان ریشه در مقایسه با بافت همبند زیراپی تلیالی شود هرچند با این روش در مقایسه با روش استاندارد (فلپ جابجاشونده تاجی با بافت همبند زیراپی تلیالی) طول مدت جراحی و ناراحتی بیمار پس از جراحی به میزان قابل توجهی کاهش می یابد و امکان درمان همزمان چند ضایعه تحلیلی وجود دارد.