مقایسه استحکام برشی باند براکت های سرامیکی و فلزی با استفاده از self-etching primer و روش مرسوم در invivo

Abstract

استفاده از پرایمرهای سلف-اچ (SEP) برای باندینگ براکتهای ارتودنسی به دلیل ادغام مراحل آمادهسازی و پرایمینگ و کاهش ریسک آلودگی مورد توجه قرار گرفته است، هرچند تردیدهایی در مورد میزان استحکام باند برشی بین براکتها و سطوح مینایی دندانها در استفاده از این روش وجود دارد. با توجه به این موضوع، مطالع‌ حاضر با هدف تعیین استحکام باند برشی براکتهای فلزی و سرامیکی به دنبال کاربرد پرایمرهای سلف-اچ و روش مرسوم اسید-اچ به صورت بالینی انجام شد. مواد و روشها: در این مطالع‌ بالینی، 112 دندان پرمولر اول فک بالا و پایین در 28 بیمار تحت درمان ارتودنسی با استفاده از براکتهای فلزی (Dyna Lock) و سرامیکی (Clarity) و روش معمول اسید-اچ یا پرایمر سلف-اچ (Transbond Plus) به همراه کاربرد خمیر ادهزیو Transbond XT باند شدند. دندانها پس از 30 روز کشیده و دباند شده و میزان استحکام باند برشی آنها برحسب مگاپاسکال تعیین شد. همچنین، میزان ادهزیو باقیمانده در دندانها در گروههای مختلف تعیین و به ثبت رسید. دادهها با آزمونهای Student t، chi-square و Mann-whitney U مورد قضاوت آماری قرار گرفتند. یافتهها: در استفاده از براکتهای فلزی، استحکام باند برشی در روش معمول برابر 1/4210/63 و در روش SEP برابر 1/539/38 مگاپاسکال بود (با تفاوت معنیدار: 0/004 = p)، با این حال، تفاوت معنیداری بین دو روش در براکتهای سرامیکی دیده نشد (به ترتیب: 1/327/2 و 6/921/03 مگاپاسکال). همچنین، بیشترین فراوانی ایندکس ARI متعلق به شاخصهای 1 و 2 و جدایی در محل ادهزیو شایعترین محل دباندینگ بوده است. هیچ تفاوت آماری معنیداری برحسب میزان ادهزیو باقیمانده و نوع جدایی در روشهای مختلف باندینگ و دو نوع براکت دیده نشد. نتیجهگیری : با توجه به میزان قابل قبول استحکام باند در استفاده از روش SEP برای باندینگ براکتهای فلزی و با در نظر گرفتن مزایای دیگر آن، روش SEP قابلیت جایگزینی با روش مرسوم اسید-اچ را در این براکتها دارد. با این حال، براکتهای سرامیکی نیازمند افزایش استحکام باند برشی برای کاربرد در باندینگهای ارتودنسی هستند.