بررسی فضاهای بین ریشه ای مندیبل با استفاده از Cone beam computed tomography برای قرار دادن mini implant های ارتودنسی

Abstract

به دست آوردن حداکثر انکوریج بدون حرکت دندانها در واحد اتکا همواره به عنوان یکی از بزرگترین چالش ها در درمان ارتودنسی مطرح میباشد و موفقیت درمان ارتودنتیک به صورت قابل توجهی به تدابیر اتخاذ شده در مورد انکوریج بستگی دارد. استفاده از mini implant های ارتودنسی روشی قابل اعتماد در این زمینه می باشد، که البته با چالش هایی از قبیل تعیین محل مناسب و عدم صدمه به ریشه دندانها مواجه می باشد. در سال های اخیر استفاده از CBCT که تصاویری سه بعدی با کیفیت مناسب ارائه می دهد به صورت گسترده در رشته های مختلف دندانپزشکی از جمله ارتودنسی رایج گردیده است. مواد و روش کار: در مطالعه حاضر که با هدف بررسی فواصل بین ریشه ای دندانهای 7 و 3،4،5،6در 5 مقطع اگزیال به ضخامت 2 میلی متر از CEJ انجام گرفته تعداد 40 عدد تصویر CBCT مندیبل که تمامی دندانهای خود را در قوس داشتند تهیه و بررسی گردید. برای اینکار خطوط مماس بر ریشه ها در جهت باکولینگوالی در هر مقطع رسم گردید و کمترین فاصله بین این دو خط در هر مقطع اندازه گیری و ثبت شد. نتایج: نتایج این پژوهش نشان داد که فاصله بین ریشه ای در هر ناحیه از دیستال دندان کانین تا مزیال دندان مولر دوم با حرکت از سرویکال به آپیکال افزایش می یابد. که این افزایش از لحاظ آماری با در نظر گرفتن 0/001> P کاملا معنی دار می باشد. مقایسه مقطع 4 میلی متری نواحی بین دندانی مذکور نشان داد که از لحاظ آماری افزایش فاصله بین ریشه ای دندانهای 3،4و 4،5 و همچنین 5،6و 6،7 معنی دار می باشد.