بررسی مولکولی فراوانی تریکوموناس تناکس در ضایعات پریودنتال کودکان مبتلا به سندرم داون

Abstract

تریکوموناس تناکس یکی از انگلهای حفره دهان در انسان می باشد که در افراد با وضع بهداشتی بد دهان و بیماران مبتلا به پریودنتیت دیده می شود. علیرغم اینکه در مطالعات متعددی افزایش شیوع تریکوموناس تناکس همراه با افزایش سن افراد مبتلا به بیماری پریودنتال ذکر شده است ولی در برخی مطالعات دیگر به افزایش شیوع آن در این ضایعات در اثر همراهی با سایر بیماریهای ژنتیکی و یا تضعیف کننده سیستم ایمنی حتی در سنین پایین نیز اشاره شده است. از جمله می توان به کودکان مبتلا به سندرم داون اشاره کرد که علیرغم ضعف در بهداشت دهان، نامرتب بودن دندانها و چسبندگی بلند فرنوم، شدت تخریب پریودنتال نسبت به فاکتورهای موضعی قابل توجیه نمی باشد. اهمیت کلینیکی آلودگی به این میکروارگانیسم افزایش احتمال ابتلا به نوعی بیماری مهلک ریوی توسط آن به نام تریکومونیازیس ریوی می باشد که اغلب در افرادی که به نوعی دچار ضعف سیستم ایمنی و یا نوعی بیماری مزمن همچون سرطان هستند رخ می دهد. هدف از این مطالعه بررسی مولکولی فراوانی تریکوموناس تناکس در ضایعات پریودنتال کودکان مبتلا به سندرم داون و مقایسه آن با فراوانی این انگل در ضایعات پریودنتال کودکان سالم می باشد . مواد و روشها : در یک مطالعه مورد شاهدی ، 52 نفر از کودکان مبتلا به سندرم داون ، شامل 24 دختر و 28 پسر در گروه سنی 12-5 سال در مجتمع های بهزیستی شهر تبریز انتخاب شدند. افرادی که سابقه استفاده از آنتی بیوتیک در سه ماه اخیرداشته ، بیماری های ژنتیکی مستعدکننده به بیماری های پریودنتال یا دیابت و مال اکلوژن های شدید bite,deep bite) (open و اختلالات تکاملی فکی دهانی وتنفس دهانی داشته و همچنین کودکان غیر همکاراز مطالعه حذف شدند. دو گروه مورد و شاهد از نظر سن وتعداد با هم جور شدند. گروه شاهد 52 کودک شامل 31 دختر و 21 پسر در گروه سنی 12-5 سال بودند که مبتلا به سندرم داون نبوده و ضایعه پریودنتال داشتند. افراد گروه شاهد نیز نبایستی سابقه استفاده از آنتی بیوتیک در سه ماه اخیرداشته ، بیماری های ژنتیکی مستعدکننده به بیماری های پریودنتال یا دیابت و مال اکلوژن های شدید(open bite,deep bite) و اختلالات تکاملی فکی دهانی وتنفس دهانی داشته باشند. هر شرکت کننده با استفاده از آینه و یک پروب پریودنتال معاینه شد. سپس طرز استفاده از قرص های آشکارساز پلاک به فرد آموزش داده شد. مقدار پلاک توسط شاخص پلاک Olearey اندازه گیری شد. درجه ژینژیویت هم توسط ایندکس ژینژیویت silness and loe اندازه گیری شد . نمونه برداری توسط وارد کردن دو کن کاغذی استریل به داخل پاکت پریودنتال به مدت 20 ثانیه انجام گرفت. سپس نمونه ها با استفاده از روش PCR مورد بررسی قرار گرفتند . نتایج : با انجام این تحقیق مشخص شد که در گروه مورد % 26.9 افراد ، آلوده به این میکرو ارگانیسم بودند در حالی که در گروه شاهد میزان آلودگی %9.6 بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود . شاخص پلاک در گروه مورد 10.6 -+ 72.3 و در گروه شاهد 5.7 +- 69.1 بود که از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت . در گروه مورد و شاهد ایندکس ژینژیویت صفر در هیچ نمونهای مشاهده نگردید. در گروه شاهد (34/6 درصد) 18 نمونه دارای ایندکس ژینژیویت 1، (44/2 درصد) 23 نمونه دارای ایندکس ژینژیویت 2، (21/2 درصد)11 نمونه دارای ایندکس ژینژیویت 3 بودند. در گروه مورد هیچ نمونهای ایندکس ژینژیویت1 را نداشت در حالیکه (51/9 درصد) 27 نمونه دارای ایندکس ژینژیویت 2، (48/1 درصد)25 نمونه دارای ایندکس ژینژیویت 3 بودند که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. اطلاعات بدست آمده از بیماران توسط نرمافزار آماری SPSS 11.5 و تست آماری T Test برای مقایسه میانگینها و Chi-Square برای بررسی ارتباط بین متغییر ها مورد استفاده قرار گرفت و نتایج حاصله بصورت درصد فراوانی، میانگین همراه با انحراف معیار بیان گردید و سطح معنیدار P<0.05 در نظر گرفته شد. نتیجه گیری : بر اساس یافته های به دست آمده از این تحقیق چنین نتیجه گیری می شود که درصد آلودگی با تریکوموناس تناکس و شاخص ژینژیویت در کودکان مبتلا به سندرم داون بالاتر از کودکان عادی می باشد ، در صورتی که میزان پلاک ایندکس در دو گروه تفاوت معنی داری ندارد . بنابراین علاوه بر عوامل موضعی ، عوامل سیستمیک نیز در بالاتر بودن آلودگی با تریکوموناس تناکس در بچه های سندرم داون دخیل است .