بررسی اثر شکل سطح دندان و بیس براکت بر استحکام برشی باند براکت های ارتودنسی، با استفاده از روش آنالیز اجزا محدود سه بعدی

Abstract

دباند شدن براکت ها حین درمان‌؛ رخداد ناخوشایندی برای دندانپزشک و بیمار محسوب می شود و می تواند سبب افزایش زمان و هزینه درمان گردد. مطالعات متعددی در زمینه عوامل موثر بر استحکام باند براکت های ارتودنسی صورت گرفته است. با این حال، در مقالات اشاره چندانی به تاثیر شکل آناتومی دندان و فرم بیس براکت یافت نمی شود. هدف: این مطالعه، بررسی اثر شکل سطح دندان و بیس براکت بر استحکام برشی باند براکت های ارتودنسی، با استفاده از روش آنالیز اجزاء محدود سه بعدی می باشد. روش کار و مواد: این مطالعه به دو روش تجربی و آنالیز اجزاء محدود سه بعدی انجام شد. در روش تجربی، استحکام برشی باند براکت در دو گروه 25 تایی از دندان های انسانی سنترال و کانین بالا به دست آمد. با توجه به نرمال نبودن توزیع داده ها، از تستMann-Whitney U جهت مقایسه دو گروه استفاده شد. در روش آنالیز اجزاء محدود سه بعدی، توزیع تنش ناشی از اعمال نیروی برشی بر براکت، در پنج دندان (سنترال بالا و پایین، کانین بالا، و پر مولر اول بالا و پایین) بررسی شد. یافته ها ی دو روش مقایسه شدند. سه براکت با بیس مختلف (ذوزنقه، پنج ضلعی و بیضی) طراحی شدند و توزیع تنش در آنها به کمک روش آنالیز اجزاء محدود سه بعدی مقایسه شد. یافته ها: در دندان هایی با سطح مینای مسطح مانند دندان سنترال بالا، توزیع تنش محدود به ناحیه باریکی در کناره ها و با میزان تنش پایین تر می باشد، در حالی که در دندان هایی با انحناء سطحی بیشتر مانند کانین ، میزان تنش بالاتر است و توزیع آن از کناره ها تا حدودی به سمت ناحیه مرکزی کشیده می شود. یافته تجربی نیز نشان می دهد که دندان کانین بالا استحکام برشی کمتری نسبت به دندان سنترال بالا دارد. (0/001=P). براکت بیضی از نظر توزیع تنش نسبت به براکت مستطیلی، ذوزنقه و پنج ضلعی مناسب تر است. نتیجه گیری: بر اساس یافته های روش آنالیز اجزاء محدود و نیز بررسی تجربی، می توان نتیجه گرفت که شکل سطح دندان و بیس براکت بر استحکام برشی باند براکت های ارتودنسی موثر است.