مقایسه گذشته نگر ثبات بلندمدت درمان ارتودنسی بیماران Skeletal Cl I و Skeletal Cl II همراه با کشیدن چهار دندان پرمولر اول

Abstract

با توجه به وجود تفاوت های ذاتی بین بیماران Skeletal Cl I و Skeletal Cl II شامل تفاوت در فشارهای بافت های نرم خارج و داخل دهانی، سایز مندیبل و موقعیت آن، و متفاوت بودن الگوی رشدی ، و عدم در نظر گرفتن پترن اسکلتال در مطالعات قبلی، هدف از مطالعه حاضر مقایسه ثبات بلند مدت درمان ارتودنسی بیماران Skeletal Cl I و Skeletal Cl II همراه با کشیدن چهار دندان پرمولر اول می باشد. مواد و روشها:28 نفر یصورت مجزا و بصورت تصادفی از میان بیماران با مال اکلوژن اسکلتال Cl I و 28 نفر دیگر به همان ترتیب از میان بیماران با مال اکلوژن اسکلتال Cl II (جمعا تعداد 56 نمونه) انتخاب شد. شاخص بی نظمی، محیط قوس مندیبل، عرض بین کانینی و عرض بین مولری، قبل از درمان، پس از درمان و 10 سال پس از دوره ریتنشن اندازه گیری شد. مقایسه بین شاخص بی نظمی، طول قوس مندیبل ،عرض بین کانینی و عرض بین مولری پس از ریتنشن بین دو گروه Cl I, Cl II Skeletal بوسیله آزمون آماری independent t-test انجام گرفت. یافته ها : میانگین irregularity index در گروه کلاس یک (1.08 2/81میلیمتر) در دوره پس از ریتنشن بطور معنی داری بیشتر از گروه کلاس دو بود. همچنین در گروه کلاس یک کاهش بیشتری در عرض بین کانینی(0/812/66 میلیمتر) و طول قوس (1/13333/01 میلیمتر) در بازه زمانی پس از درمان تا پس از ریتنشن مشاهده گردید. همبستگی مستقیم ومعنی داری بین irregularity index قبل درمان و irregularity index پس از ریتنشن وجود دارد. همبستگی مستقیم ومعنی داری بین کاهش عرض بین کانینی در بازه زمانی پس از درمان تا پس از ریتنشن وirregularity index پس از ریتنشن مشاهده شد. نتیجه گیری: پترن اسکلتی کلا س یک و irregularity index افزایش یافته قبل درمان بعنوان ریسک فاکتور افزایش irregularity index پس از ریتنشن می باشد.