تعیین ایمونوهیستوشیمیایی پروتئین Ki67 به عنوان فاکتور پروگنوستیک برای تبدیل به بدخیمی در لیکن پلان دهانی

Abstract

لیکن پلان دهانی به عنوان یک ضایعه پیش بدخیمی در نظر گرفته میشود و در مطالعات مختلف ارتباط بین بروز پروتئین Ki67 با بدخیم شدن ضایعه پیش بدخیم مطرح شده است.در صورتی که بیومارکرKi67 در یک تعداد از نمونه های لیکن پلان دهانی بیان بالاتری نسبت به محاط نرمال داشته باشند, این ضایعات استعداد بالاتری برای تبدیل شدن به بدخیمی را دارند و این ضایعات نیاز به پیگیری های نزدیک به هم و بیوپسی های مکرر و کنترل دقیق دندانپزشک دارند که این اقدامات مانع از تبدیل شدن ضایعات به بدخیمی میشوند. مواد و روش ها:این مطالعه به صورت تمام شماری در یک بازه زمانی 12 ماهه بر روی 55 بیمار مبتلا به ضایعات لیکن پلان دهانی انجام شد. بیوپسی از ضایعات لیکن پلان دهانی انجام شده و ضایعات لیکن پلان دهانی به عنوان گروه مورد و حاشیه نسوج سالم که از اطراف همین ضایعات برداشته شدبه عنوان کنترل تلقی گردید که بر روی این نمونه ها بررسی ایمونوهیستوشیمی از نظر پروتئین Ki67 توسط متخصص پاتولوژی انجام شد. داده های بدست آمده از مطالعه بوسیله ی روش های آماری توصیفی(فراوانی-درصد)و آزمون رابطه مجذور کای و یا آزمون دقیق فیشر و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS.15 مورد بررسی قرار گرفت. مقدار p کمتر از 0/05 از لحاظ آماری معنی دار تلقی گرفته شد و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت و جهت تایید میزان بروز پروتئین Ki6 ازآزمون t برای گروههای مستقل استفاده شد. نرمال بودن توزیع داده ها بوسیله آزمون s لموگراف-اسمیرونوف مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: در این مطالعه میانگین متغیر میزان بروز پروتئین Ki67 در گروه لیکن پلان غیر اروزیو از میانگین متغیر میزان بروز پروتئین Ki67 در گروه لیکن پلان اروزیو مقدار به صورت معنی داری ( 0/043= P) کم بود. بحث: نتایج به دست آمده در مطالعه حاضر نشان میدهد که میانگین بروز پروتئین Ki67 در نوع اروزیو لیکن پلان دهاتی به صورت معنی دار از نوع غیر اروزیو آن بیشتر است. بروز بیش از حد این پروتئین به از بین رفتن تنظیم سیکل سلولی شده نسبت داده و باعث افزایش تقسیم سلولی شده است.