دقت تشخیصی بهبود تصویر در رادیوگرافی دیجیتال مستقیم داخل دهانی برای ارزیابی پوسیدگی های بین دندانی

Abstract

رادیوگرافی دیجیتال به آهستگی جایگزین گرافی های مبتنی بر فیلم می شود. عوامل زیادی فیلم را به سوی سیستم های دیجیتال سوق داده است. در رادیوگرافی دیجیتال امکان بهبود تصویر وجود دارد. بعضی مطالعات بیانگر مزایای این عمل بوده اند، در حالی که طبق مطالعات دیگر این روش ارزش محدودی داشته و یا آنکه هیچ گونه ت‌أثیر بهبود بخشی ندارد. از آنجا که سطوح پروگزیمال دندان های خلفی اغلب وسیع است تشخیص از دست رفتن مقادیر کمی از مواد معدنی از ضایعات اولیه و پیشرفت به سمت ضایعات فعال در رادیوگرافی اغلب مشکل است. مواد و روش ها: برای ایجاد پوسیدگی، 50 دندان کشیده شده خلفی انسان در ژل اسیدی ( متیل سلولز + بافر استات با 4/8 = PH برای 42 روز و درC ه 37 نگهداری و هر سه دندان کنار هم مانت شدند. از دندان ها رادیوگرافی دیجیتال مستقیم ( KODAK S800-USA) انجام شده و فاصله جسم تا فیلمcm 0/5 در نظر گرفته شد که شرایط داخل دهانی را بازسازی کند. بر روی تصاویر دو فیلتر توسط برنامه اختصاصی KODAK استفاده شد : Sharpen , Emboss. از سه نفر رادیولوژیست برای بررسی تصاویر استفاده گردید. دو هفته بعد مجددا تصاویر را بررسی کردند. جهت ارزیابی توافق بین مشاهده گرها از ضریب توافق کاپا استفاده شد. بررسی هیستولوژیک به عنوان Gold standard است. برای مقایسه دقت تشخیصی این دو فیلتر از ROC curve ( receiver operating characteris) استفاده شد. AUC ( Area under curve) یعنی Az در مقایسه ی منحنی های ROC آنالیز شد. برای بررسی توافق intraو interobserver از Cohen's simple K استفاده شد. در تمامی محاسبات از SPSS استفاده شد. یافته ها: برای فیلتر Emboss حساسیت95% ، ویژگی100% و صحت 96% به دست آمد. برای فیلتر Sharpenحساسیت88% ، ویژگی100% و صحت 90% به دست آمد. ضریب توافق درحد عالی به دست آمد. نتیجه: این دو فیلتر سبب افزایش دقت تشخیصی در پوسیدگی اینتر پروگزیمالی دندان های خلفی شدند. در فیلتر Emboss این افزایش بیشتر بود. استفاده از این فیلتر ها در رادیوگرافی دیجیتال مستقیم داخل دهانی، به برخی از کلنیسین ها در افزایش دقت تشخیصی پوسیدگی اینتر پروگزیمالی دندان های خلفی می تواند کمک کند.