ارتباط میزان کورتیزول بزاق و شدت استرس در مبتلایان به لیکن پلان دهانی

Abstract

لیکن پلان یک بیماری مزمن التهابی با اتیولوژی نامشخص است که پوست و مخاط را مبتلا می کند و تقریبا در 2/2-0/5 درصد جمعیت طبیعی دیده می شود و در جنس مونث (با میانگین سنی حدود 55 سال) شایع تر است. با توجه به اینکه انواع اولسراتیو آن سمپتوماتیک هستند و به عنوان یک ضایعه پیش بدخیم شناخته می شوند. دارای اهمیت فراوان می باشد. تحقیقات گسترده ای جهت بررسی نقش عوامل تاثیر گذار بر بروز بیماری انجام شده و از چندی پیش به تاثیر عامل استرس توجه فراوانی شده است ، بطوری که یکسری تحقیقات در این زمینه انجام گرفته که در بسیاری از آنها به تاثیر عامل استرس در بروز بیماری تاکید شده اما در سایر مطالعات شواهدی دال بر نقش استرس در ایجاد لیکن پلان دهانی( (OLP به دست نیامده است و در این مورد توافق نظر کامل وجود ندارد. در تحقیق حاضر میزان کورتیزول بزاق و ارتباط آن با استرس در یک نمونه از جمعیت ایرانی مبتلا به لیکن پلان دهانی بررسی شد. مواد و روش کار: در این مطالعه تعداد 60 نفر از بیماران مراجعه کننده به بخش بیماری های دهان دانشکده دندانپزشکی تبریز که ساکن آذربایجان شرقی بودند مورد بررسی قرار گرفتند شامل 30 نفر بیماران دارای OLP و 30 نفر دیگر گروه شاهد که فاقد هر گونه بیماری می باشند. در این مطالعه مورد شاهدی برای مقایسه تفاوت میانگین ها برای گروههای مستقل از آزمون t-test و نرم افزارهای آماری SPSS.15 استفاده گردید 0/05 > p از لحاظ آماری معنی دار تلقی گردید . نتایج: در گروه لیکن پلان میزان کورتیزول و سطح استرس بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود و در گروه بیماران ارتباط مستقیم معنی داری بین استرس و کورتیزول بزاق وجود داشت بطوریکه با افزایش استرس میزان کورتیزول بزاق نیز افزایش می یافت. بحث: در بیماران دچار لیکن پلان دهانی افزایش سطح استرس و میزان کورتیزول بزاق مشاهده شد که این امر می تواند نشاندهنده ارتباط بین میزان کورتیزول بزاق و شدت استرس و افزایش توامان هر دو فاکتور در بیماران دچار لیکن پلان دهانی باشد.