بررسی سطح سرمی اینترلوکین 17 در بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس

Abstract

پمفیگوس ولگاریس، یک بیماری مزمن پوستی مخاطی و شایعترین نوع پمفیگوس می باشد ، که باعث ایجاد تاول و اروزیون در پوست و غشاهای مخاطی می شود. با توجه به اهمیت بیماری پمفیگوس، به عنوان یک بیماری اتوایمیون تهدید کننده حیات و افزایش شیوع آن در سالهای اخیر، و با عنایت به این نکات که هنوز اتیولوژی این بیماری دقیقا مشخص نشده و نقش عوامل ایمنولوژیک در اتیولوژی بیماری مطرح شده است و با توجه به اییکک اخییا نقش لنفوسیی هاییTh17 و سییوککیی هاییوابسته به آنها در بییارییهاییاتوایییین نشان داده شده ، این مطالعه با هدف بررسی سطح سرمییIL-17 در بییاران مبتلا به پمفییوس ولگاریی انجام گرفت. مواد و روش کار: در این مطالعه مورد- شاهدییمقطعی ، 18 بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس و 36 فرد سالم مطابق معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شدند. پس از خونگیری، اندازه گیری سطح سرمی IL-17 در نمونه های خونی به وسیله روش ELISA انجام پذیرفت. داده های بدست آمده از مطالعه بوسیله روشهای آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار) مورد بررسی وتجزیه وتحلیل آماری قرار گرفت و جهت مقایسه متغیرهای کمی در دو گروه از آزمون Mann-whitney U با کاربرد نرم افزار آماری spss.16 استفاده شد. در این مطالعه مقدارp کمتر از 5./. از لحاظ آماری معنی دار تلقی شد. یافته ها: میانگین سطح سرمیIL-17 در بیماران مبتلا به پمفیگوس و افراد سالم به ترتیب pg/ml 261/2 (+-126 و pg/ml 35/7 (+-11/6) بدست آمد. آزمون Mann-whitney U نشان داد سطح سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به پمفیگوس بالاتر بود. (P<0.05). نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از این مطالعه، سطح سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به پمفیگوس در مقایسه با افراد سالم بالاتر بود.