مقایسه نتایج پیوند دابل پدیکل با لا بدون پلاسمای غنی از فاکتورهای رشدی در درمان تحلیل های لثه ای کلاس 1 و 2 میلر
Abstract
بررسی های قبلی نشان دهنده ی این بودندکه پلاسمای غنی از فاکتورهای رشدی روند ترمیم بافت نرم را بهبود می بخشد. هدف ازاین مطالعه بالینی کنترل شده تصادفی، بررسی ت‌أثیر پیوند دابل پدیکل در جراحی پوشش ریشه با و بدون استفاده از پلاسمای غنی از فاکتورهای رشدی می باشد. مواد و روش ها: 30 ناحیه به صورت جفت در 15 بیمار دارای تحلیل بافت لثه ای کلاس I و IIمیلر درمان شدند. در نواحی تست به همراه پیوند دابل پدیکل از پلاسمای غنی از فاکتورهای رشدی (PRGF) استفاده شد و نواحی کنترل تنها با کمک پیوند دابل پدیکل درمان گردید. متغیرهای کلینیکی مورد مطالعه شامل: عمق تحلیل، میزان پوشش سطوح عریان ریشه، عرض تحلیل، لثه چسبنده، عرض لثه کراتینیزه، سطح چسبندگی بالینی و عمق پاکت. بیماران یک وسه وشش ماه بعد از جراحی تحت معاینه و ارزیابی قرار گرفتند. تمامی اطلاعات با استفاده از نرم افزار آماری spss.15 وANOVA (دو طرفه) مورد بررسی و تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: هر دو روش درمانی به طور معنیداری باعث بهبود در عمق و عرض تحلیی، لثه کراتینیزه و حد چسبندگی کلینیکی و پوشش ریشه 6 ماه پس از جراحی شدند، در حالیکه اختلاف معنی داری در میزان عمق پاکت در دو گروه درمانی 6 ماه پس از جراحی در مقایسه با زمان قبل از جراحی وجود نداشت. اما تفاوت معنی داری در عمق و عرض تحلیل، حد چسبندگی کلینیکی و میزان پوشش ریشه بین دو گروه تست و کنترل دیده شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از مطالعه حاضر روش double pedicle flap همراه بااستفاده ازPRGF در پوشش ریشه موثرتر از روش دیگر( DPFبدون PRGF) می باشد.