بررسی ضخامت استخوان کورتیکال مندیبل با استفاده از cone beam computed tomography برای قرار دادن mini implant های ارتودنسی

Abstract

به دست آوردن حداکثر انکوریج بدون حرکت دندانها در واحد اتکا همواره به عنوان یکی از بزرگترین چالش ها در درمان ارتودنسی مطرح میباشد و موفقیت درمان ارتودنتیک به صورت قابل توجهی به تدابیر اتخاذ شده در مورد انکوریج بستگی دارد. استفاده از mini implant های ارتودنسی روشی قابل اعتماد در این زمینه می باشد، که البته با چالش هایی از قبیل تعیین محل مناسب و وجود ثبات کافی مواجه می باشد. در سال های اخیر استفاده از CBCT که تصاویری سه بعدی با کیفیت مناسب ارائه می دهد به صورت گسترده در رشته های مختلف دندانپزشکی از جمله ارتودنسی رایج گردیده است. مواد و روش کار: مطالعه حاضر با هدف بررسی ضخامت استخوان کورتیکال در نواحی بین دندانی کانین تا مولر دوم مندیبل در 5 مقطع اگزیال به فاصله 2 ، 4 ، 6 ، 8 و 10 میلی متری از CEJ انجام گرفت. بدین منظور از تصاویر CBCT 40 کوادرانت مندیبل که تمامی دندانهای خود را در قوس داشتند استفاده گردید. برای اینکار خطوط مماس بر ریشه ها در جهت باکولینگوالی در هر مقطع رسم گردید و خط سومی که فاصله دو خط قبلی را نصف می کند و موازی با آنها است رسم شده و ضخامت استخوان کورتیکال در نقطه تلاقی این خط سوم با کورتکس اندازه گیری شد. یافته ها و نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که ضخامت استخوان کورتیکال در هر ناحیه از دیستال پرمولر اول تا مزیال مولر دوم با حرکت از سرویکال به آپیکال افزایش می یابد. که این افزایش از لحاظ آماری با در نظر گرفتن 0/001 > P کاملا معنی دار می باشد. مقایسه مقطع 4 میلی متری نواحی بین دندانی مذکور نشان داد که از لحاظ آماری افزایش ضخامت استخوان کورتیکال با حرکت از قدام به خلف معنی دار می باشد.