ارتباط بالینی و ژنتیکی میان پلی مورفیسم های ژن اینترلوکین A17 و ریسک ابتلا به لیکن پلان دهانی در جمعیت آذری

Abstract

لیکن پلان یک بیماری مزمن می باشد که پوست و مخاط دهان را درگیر می کند. با اینکه علت دقیق لیکن پلان هنوز ناشناخته است اما استعداد و فاکتورهای ایمونولوژیک رااز عوامل اتیولوژیک اصلی دخیل در این بیماری می دانند. هدف این مطالعه بررسی ارتباط IL-17A با لیکن پلان دهانی می باشد. مواد و روش ها: ژنوتیپ 22 بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی و 40 نفر فرد سالم به عنوان گروه شاهد توسط polymerase chain reaction مشخص و از طریق روش DNA direct sequence پلی مرفیسم ژن IL-17A تعیین شدند. یافته ها: فراوانی ژنوتیپ (1776G>GA) R29Q، c.672 (3566G>GA)، (31292T>TA) Y85N در ژن IL-17A در گروه لیکن پلان دهانی به ترتیب برابر %9 ، %13.6 و %6.8 و در گروه شاهد برابر %5، %40 و %5 بود. نتیجه گیری: علی رغم اینکه نسبت پلی مور فیسم های مشخص شده بین افراد متفاوت نبود اما شیوع افزایش یافته ی پلی مرفیسم هموزیگوت 3566G>GA c.672 در افراد مبتلا به لیکن پلان دهانی مشاهده شد(%4/5). آنالیزهای طبقه بندی شده بعدی براساس جنسیت نشان داد تفاوت معناداری در ژنوتیپ و فراوانی آلل ها بین افراد مذکر مبتلا به لیکن پلان دهانی و گروه شاهد وجود نداشت. در نتیجه، نتایج حاصله بیانگر عدم وجود تفاوت معنادار در توزیع SNP(Single-nucleotide polymorphism) های ژنوتیپ IL-17A بین دو گروه می باشد. لذا مطالعات بیشتر با حجم نمونه ی وسیعتر و واریانت های ژنتیکی دیگر برای درک بهتر پاتوبیولوژی لیکن پلان دهانی باید صورت گیرد.