مقایسه میزان آنتی بادی های سرمی بر علیه دسموگلین I و III در بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی و گروه شاهد

Abstract

لیکن پلان یک بیماری پوستی- مخاطی نسبتا شایع می باشد که در 70-30 درصد مبتلایان، ضایعات دهانی دیده می شود که به عنوان یک ضایعه پیش بدخیم شناخته شده و هنوز اتیولوژی آن به طور کامل مشخص نمی باشد. یکی از زمینه های پژوهشی اتیولوژی این بیماری که مطالعات محدودی روی آن انجام گرفته بررسی میزان اتوآنتی بادی های سرمی بر علیه دسموگلین III,I می باشد. در این مطالعه با بررسی این فاکتورهای سرمی سعی در تعیین اتیولوژی احتمالی بیماری داشته ایم. مواد و روش کار: 35 بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی و 35 فرد سالم انتخاب شدند و تست سرمی اتوآنتی بادی های ضد دسموگلین III,I و ایمنوفلورسنت غیر مستقیم برای هر دو گروه انجام شد. داده ها به وسیله روشهای آماری توصیفی- تحلیلی (Independent sample t-test)و با استفاده از نرم افزار SPSS.15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتیجه گیری:در مطالعه حاضر سطح سرمی اتوآنتی بادی ضد دسموگلین تفاوت معنی داری در دو گروه مورد مطالعه نداشت(p-value>0.05) ولی افزایش معنی دار سطح سرمی اتوآنتی بادی ضد دسموگلین در مبتلایان به لیکن پلان دهانی یافت شدvalue) p-<0.05)