تاثیر روش های کنترل رفتاری در جلوگیری از موارد بیهوشی های غیر ضروری درکودکان غیر همکار ارجاع شده به بیمارستان دندانپزشکی تبریز در سال 1391

Abstract

زمینه و اهداف: با وجود خطرات و عوارض جانبی بیهوشی عمومی، تعداد قابل توجهی از موارد ارجاع به علت عدم همکاری کودکان برای درمان دندانپزشکی انجام می گیرد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثر روش های های کنترل رفتاری در جلوگیری از بیهوشی غیر ضروری در کودکان غیرهمکار به بیمارستان دندانپزشکی انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه شامل 80 کودک غیرهمکار 3-6 ساله بوده که 29 نفر توسط دندانپزشک عمومی و 51 نفر توسط متخصص کودکان به بیمارستان دندانپزشکی فرستاده شده بودند. افراد به طور تصادفی به دو گروه تجربی (E، N = 40) و کنترل (C، N = 40) تقسیم شدند. برای کودکان در گروه E روش های شکل دهی و کنترل رفتاری مورد استفاده قرار گرفت در حالی که کودکان در گروه C تنها با شکل دهی به رفتار هدایت شدند. رفتار کودک در طول درمان با توجه به مقیاس رفتاری فرانکل مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در گروه E، %5/47 از کودکان توسط روش های های کنترل رفتاری همکار شدند. در این گروه، ارجاع نادرست به طور قابل توجهی در میان دندانپزشکان عمومی نسبت به دندانپزشکان کودکان بالاتر) 001/0 p<) بود. در گروه C، تنها %66/16 از کودکان قابل درمان بودند. تفاوت معنی داری در تعداد کودکان قابل کنترل ارجاع داده شده توسط دندانپزشکان عمومی بین گروه های E و C مشاهده شد) 001/0 p<) با این حال، این عدد برای متخصصین کودکان (061/0=p) معنی دار نبود. با توجه به نتایج آزمون Mantel-Haenzel ، ارجاع واقعی توسط دندانپزشکان عمومی و کودکان از نظر آماری معنی دار بود (3../.=p). نتیجه گیری: تقریبا نیمی از کودکان ارجاع داده شده به بیمارستان برای درمانهای دندانپزشکی تحت بیهوشی عمومی می توانند به صورت موفقیت آمیزی توسط تکنیک های کنترل رفتاری درمان شده و این امر به ویژه برای کودکان ارجاع داده شده توسط دندانپزشکان عمومی قابل توجه است. به نظر می رسد که ارجاع نادرست عمدتا مربوط به عدم دانش لازم، مهارت و صبر دندانپزشکان می باشد